Κατηγορώ το σχολείο... - Γεια σου φίλε Πληροφορίες φωνής, Στο άρθρο που διαβάζετε αυτή τη φορά με τον τίτλο Κατηγορώ το σχολείο..., έχουμε προετοιμαστεί καλά για αυτό το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε τις πληροφορίες σ 'αυτό. ελπίζουμε πλήρωση των θέσεων άρθρο αθλητισμός, άρθρο Νέα, άρθρο οικονομία, άρθρο πολιτική, άρθρο υγεία, γράφουμε μπορεί να καταλάβει. Λοιπόν, καλή ανάγνωση.

τίτλος : Κατηγορώ το σχολείο...
Σύνδεσμος : Κατηγορώ το σχολείο...

Κατηγορώ το σχολείο...

Στο βίντεο που θα παρακολουθήσετε, το σχολείο κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Ο κατήγορος εκφράζει πολλές από τις σκέψεις που σίγουρα έχουν περάσει κι από το δικό μας μυαλό.

Πόσες φορές δεν συναντήσαμε στη ζωή μας ή δεν βιώσαμε εμείς οι ίδιοι, καταστάσεις στις οποίες βρεθήκαμε σε άσχημη θέση ή νιώσαμε πραγματικά ηλίθιοι και ανίκανοι, είτε επειδή δεν καταλαβαίναμε κάποιο μάθημα, είτε επειδή έπρεπε να κάνουμε κάποια εργασία που μας φαινόταν δύσκολη και βαρετή, είτε επειδή εξαναγκαζόμασταν να συμμετέχουμε σε γιορτές ή εκδηλώσεις ή ομαδικές παρουσιάσεις τις οποίες απεχθανόμασταν.

Όμως έπρεπε να υπακούσουμε και να τις εκτελέσουμε, διαφορετικά η χαμηλή βαθμολογία ήτανε η μεγαλύτερη απειλή που μας άγχωνε όλα τα χρόνια που είμασταν στο σχολείο, πέρα από μια σειρά άλλων επιπτώσεων που μπορεί να συνόδευαν μια ενδεχόμενη άρνησή μας (αποδοκιμασίες, κάλεσμα γονέα στο σχολείο κλπ).

Αυτό το σύστημα εκπαίδευσης που εφαρμόζεται σήμερα κι έχει τη νοοτροπία του "όλοι μαζί" είναι ένα σύστημα που θυμίζει τη νοοτροπία στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν ότι η ιδέα δημιουργίας του σχολείου στηρίχθηκε στην ανάγκη που υπήρξε για την εκπαίδευση των ανθρώπων που δούλευαν σε εργοστάσια;

Γι'αυτό στοιχίζονται οι μαθητές σε σειρές όλοι μαζί και γι'αυτό -επειδή δε γίνεται να μιλούν όλοι μαζί- απαγορεύεται να μιλά ο καθένας όποτε θέλει, παρά μόνο αφού ζητήσει πρώτα την άδεια. Έπειτα όλοι μαζί κάνουν ένα μικρό διάλειμμα κι όταν μετά μπουν στις τάξεις, ο δάσκαλος αρχίζει να τους μιλά μέσα από μια προκαθορισμένη ύλη, που του τη δίνει έτοιμη το κράτος κι είναι υποχρεωμένος να τη διδάξει, υπαγορεύοντας έτσι τον τρόπο σκέψης που θα πρέπει να έχουν οι μαθητές.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος, όλοι μαζί, ανταγωνίζονται για το ποιος θα έχει τον καλύτερο βαθμό και θα πάρει το άριστα. Ένα άριστα που δεν αποτελεί δείκτη του επιπέδου μόρφωσης και παιδείας, αλλά απλά χρειάζεται, για να υπάρχει πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί που θα σου επιτρέψει να συνεχίσεις τις σπουδές σου σε ένα άλλο, παρόμοιο σχολείο κι η ιστορία συνεχίζεται.

Πράγματι οι μαθητές δεν είναι όλοι ίδιοι, γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Έχει μοναδικές δεξιότητες, μοναδικά ταλέντα και μοναδική προσωπικότητα. Αυτό ήταν γνωστό χιλιάδες χρόνια πριν στην Αρχαία Ελλάδα γι'αυτό και οι πρόγονοί μας δεν χρησιμοποιούσαν αυτό το στυλ μαζικής εκπαίδευσης.

Όπως αναφέρει ο Πλάτωνας: «Στην Αθήνα, οι άνθρωποι με φροντίδα και επιμέλεια διδάσκουν και νουθετούν τα παιδιά. Πρώτα πρώτα η τροφός, η μητέρα, ο παιδαγωγός και ο ίδιος ο πατέρας φροντίζουν πως θα γίνει καλό παιδί, διδάσκοντάς του το δίκαιο και το άδικο, το ωραίο και το άσχημο. Ύστερα απ’ αυτά, όταν τα παιδιά φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία, οι γονείς τα στέλνουν στα σπίτια των δασκάλων, όπου οι γραμματιστές φροντίζουν να μάθουν γραφή και ανάγνωση, οι κιθαριστές με το να διδάσκουν λύρα τα κάνουν πιο εκλεπτυσμένα και προσπαθούν να εξοικειώσουν την ψυχή τους με το ρυθμό και την αρμονία. Ακόμα τα παιδιά συχνάζουν στα γυμναστήρια και τις παλαίστρες, όπου οι παιδοτρίβες κάνουν τα σώματά τους πιο δυνατά για να μην αναγκάζονται να δειλιάζουν εξαιτίας της κακής σωματικής κατάστασης.» ("Πρωταγόρας" 325c-326c)

Ο δάσκαλος αναλάμβανε τον κάθε μαθητή ξεχωριστά και μέσα από την επικοινωνία που είχε μαζί του και την καθημερινή επαφή, μετέδιδε τον τρόπο της κριτικής σκέψης, της ανάλυσης και της βιωματικής εμπειρίας. Έτσι επιτυγχανόταν η κατανόηση από την πλευρά του μαθητή, ο δάσκαλος μπορούσε να καταλάβει κατά πόσο μπορεί ένας μαθητής να ανταποκριθεί, ποια ήταν τα όνειρά του, οι δεξιότητές του κι αναλόγως προχωρούσε στην παράδοση εξειδικευμένης γνώσης.

Με τον τρόπο αυτόν ο δάσκαλος βίωνε τον μαθητή κι αντιστρόφως. Η συμπεριφορά κι ο παραδειγματισμός έδιναν παιδεία -κάτι που δεν υπάρχει πλέον στο σημερινό σχολείο- κι αφού ο μαθητής είχε την βασική καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής, αν ήθελε να προχωρήσει στη γνώση και τις επιστήμες μπορούσε να ακολουθήσει διδασκάλους (σοφιστές) που είχαν δημιουργήσει σχολές.

Οι δάσκαλοι δεν πληρώνονταν από το κράτος. Δεν είχαν αργίες και επιδόματα. Ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες κι απασχολούνταν όπου ζητούσαν τις υπηρεσίες τους. Με αυτόν τον τρόπο οι δάσκαλοι συνεχώς προσπαθούσαν για το καλύτερο και οι γονείς επέλεγαν αυτόν που πίστευαν ότι θα είναι ο καλύτερος για τα παιδιά τους. Είχαν και οι δυο την ελευθερία της επιλογής και η διδασκαλία γινόταν ελέυθερα, χωρίς να παρεμβαίνει το όποιο κράτος για το τι θα διδάξει ο δάσκαλος και πως θα το διδάξει. Η καλύτερη απόδειξη για τη δουλειά ενός άξιου διδασκάλου ήταν η πρόοδος των μαθητών του και η ετοιμασία άξιων πολιτών για την κοινωνία.

Σήμερα χιλιάδες χρόνια αργότερα, αντί να έχουμε προχωρήσει ακόμα παραπέρα, έχουμε μπει σε μια εποχή τυποποίησης, που στραγγαλίζει τη δημιουργικότητα και το ελεύθερο πνεύμα των παιδιών. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το μέλλον φαντάζει ζοφερό. Δεν θα επιτρέπεται πλέον στα παιδιά, ούτε το φύλο τους να αντιλαμβάνονται. Δεν θα τους επιτρέπεται να σκέφτονται, πόσο μάλλον να επιλέγουν κιόλας. Δεν θα τους επιτρέπεται να ξεχωρίζουν και να αριστεύουν, διότι όλοι θα πρέπει να είναι ίσοι. Κανείς να μην ξεχωρίζει. Τόλμησες να αναρωτηθείς γιατί; Τόλμησες να ξεχωρίσεις κάνοντας κάτι καλύτερα από κάποιον άλλο; Τόλμησες να αμφισβητήσεις την εγκεκριμένη ύλη που σου έδωσε το Υπουργείο;

Τέτοιο σχολείο θέλουμε για τα παιδιά μας; Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε να δημιουργήσουμε; Σε τέτοιο μέλλον θέλουμε να ζήσουμε;

Λογικό είναι να καταδικάζει κανείς αυτού του είδους το σχολείο, γιατί κατάντησε φυλακή. Γιατί δεν βλέπει το κάθε παιδί ως μοναδική προσωπικότητα. Γιατί προωθεί τον ανταγωνισμό κι όχι την άμιλλα. Γιατί εξαναγκάζει το παιδί σε μια ισοπεδωτική ομοιομορφία. Ίδια συμπεριφορά, ίδια απασχόληση, ίδιες επιδόσεις, ίδιες απαιτήσεις.

Ενώ εξατομικεύουμε μέσω της τεχνολογίας το κοινωνικό μας προφίλ στα σόσιαλ μίντια, τα προγράμματα περίθαλψης, την ασφάλειά μας, το αυτοκίνητό μας, τα λογισμικά των συσκευών μας και τόσα άλλα, γιατί δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε την εξατομίκευση και στην εκπαίδευσή μας;

Υποτίθεται ότι υπάρχει σήμερα η κρατική μέριμνα. Με το πλήθος των εκπαιδευτικών που υπάρχει σε κάθε κράτος, με την πληθώρα παροχής επιμορφωτικού υλικού και την πολυτέλεια του μισθού, που θα μπορούσε να δίνεται σε όλους τους εκπαιδευτικούς όταν κάνουν μάθημα σε οικονομικά ασθενέστερους μαθητές, είτε ως συμπλήρωμα της αμοιβής τους για να βελτιστοποιούν τη δουλειά τους, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα σύστημα ελεύθερων δασκάλων κι ελεύθερων μαθητών, χωρίς σχολεία, που θα είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης.

Μετά όποιος επιθυμούσε να προχωρήσει ως επιστήμονας θα μπορούσε να ακολουθήσει συγκεκριμένη κατεύθυνση σε κάποια από τα Πανεπιστήμια- Σχολές που θα μπορούσαν να έχουν πολύ υψηλό επίπεδο στην εποχή μας και να μην έχουν το χάλι των σημερινών Πανπιστημίων, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, που μόνο Παν-επιστήμια δεν είναι, αλλά καταλήγουν σε αρένα φιλοξενίας μιας ξέφρενης κούρσας, του ποιος θα πάρει τις έδρες, τις επιχορηγήσεις κλπ κλπ με την επιστήμη να ακολουθεί κάπου στο τέλος κι αυτή, ανάμεσα στις συνεχείς καταλήψεις και το χάσιμο των εξεταστικών.

Ακόμα καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν εφαρμόζαμε ότι έλεγε ο Σωκράτης.

Ο ρόλος του δασκάλου κατά τον Σωκράτη, όπως τον παρουσιάζει ο Πλάτωνας είναι ο εξής:

Η αγωγή ως θεία επιταγή και χρέος προς την πολιτεία, ασκείται από το δάσκαλο αφιλοκερδώς σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, όχι μόνο με τη διδασκαλία αλλά και με το παράδειγμα της προσωπικής του ζωής Ο δάσκαλος συγκρατεί την οργή του, δεν παραφέρεται, είναι έτοιμος να συγχωρήσει, το μίσος και η μνησικακία δεν έχουν θέση στην ψυχή του. Περιφέρεται στις οδούς για να πείσει τους πολίτες ότι δεν πρέπει να δώσουν το προβάδισμα στο σώμα και τα πλούτη, αλλά να ασχοληθούν για την τελειοποίηση της ψυχής.

Φαντάζει ουτοπικό. Αν το σκεφτούμε καλύτερα όμως δεν είναι. Ο Σωκράτης ακόμα και μετά τόσες χιλιάδες χρόνια είναι πολύ πιο μπροστά από την εποχή μας.

Όπως και να'χει όμως, θα μπορούσαμε να είχαμε πολύ καλύτερη παιδεία και πολύ καλύτερη εκπαίδευση, αν δεν ακολουθούσαμε καταστροφική πολιτική και δεν υιοθετούσαμε αυτά που επιβάλλει η Νέα Τάξη μέσω των διαταγμάτων του ΟΗΕ, που εφαρμόζει την Ατζέντα 2030. Κι η Νέα Τάξη δεν θέλει ελεύθερο πνεύμα, ούτε πνευματική και ψυχική καλλιέργεια, αλλά θέλει τους ανθρώπους δούλους, εξαρτήματα ενός παγκόσμιου συστήματος και τα παιδιά τους απλά ανταλλακτικά μιας μαζικής σχολικής παραγωγής.

el.gr

Έτσι, το άρθρο Κατηγορώ το σχολείο...

δηλαδή όλα τα άρθρα Κατηγορώ το σχολείο... Αυτή τη φορά, ελπίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει οφέλη σε όλους σας. Εντάξει, μπορείτε να δείτε σε μια θέση σε άλλα άρθρα.

Μπορείτε τώρα να διαβάσετε το άρθρο Κατηγορώ το σχολείο... η διεύθυνση του συνδέσμου https://voiceinformation.blogspot.com/2017/09/blog-post_5777.html

Tweet

Subscribe to receive free email updates: