Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας - Γεια σου φίλε Πληροφορίες φωνής, Στο άρθρο που διαβάζετε αυτή τη φορά με τον τίτλο Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας, έχουμε προετοιμαστεί καλά για αυτό το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε τις πληροφορίες σ 'αυτό. ελπίζουμε πλήρωση των θέσεων άρθρο αθλητισμός, άρθρο Νέα, άρθρο οικονομία, άρθρο πολιτική, άρθρο υγεία, γράφουμε μπορεί να καταλάβει. Λοιπόν, καλή ανάγνωση.

τίτλος : Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας
Σύνδεσμος : Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας

Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας

Υπάρχει ένα θέμα ταμπού στους προοδευτικούς αλλά και συντηρητικούς χώρους που ισχυρίζονται ότι έχουν την λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας στο τσεπάκι Είναι κάτι που είναι τόσο ανατρεπτικό ώστε ο μόνος τρόπος που μπορεί να αντιμετωπιστεί είναι η φανατική, απόλυτη και χωρίς επιχειρήματα δαιμονοποίηση των εκφραστών του.

Η συντριπτική πλειοψηφία των προοδευτικών πιστεύει και ισχυρίζεται στην θεμελιώδη της ιδεολογία, ότι το άτομο - και συνεπώς οι μεγάλες ομάδες - δεν έχουν ιδιαιτερότητες, είτε πάγιες και γενετικές, είτε τέτοιες που δεν μπορούν να διαμορφωθούν και να διορθωθούν από την κοινωνία ή ένα νέο πολιτικοοικονομικό σύστημα. Συνεπώς γι αυτούς, αρκεί να εισαχθεί ένα νέο σύστημα οικονομικοπολιτικής διαχείρισης, και τότε σχεδόν αυτομάτως, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θα ευημερεί απ αόριστο.

Από την άλλη, η συντριπτική πλειοψηφία των συντηρητικών, πιστεύει και ισχυρίζεται στην θεμελιώδη της ιδεολογία, ότι το κάθε άτομο, έχει τις ίδιες δυνατότητες οικονομικής εξέλιξης μέσα σε μια ελεύθερη αγορά/κοινωνία. Συνεπώς γι αυτούς, εφ όσον υπάρχει αυτή η ελευθερία, το ζήτημα μετατρέπεται απλά σε θέμα ψυχολογικής διάθεσης του ατόμου ως ιδιώτη να κινηθεί προς την εκάστοτε θετική κατεύθυνση, κι έτσι, το αν θα ευημερεί κάποιος, είναι δικό του προσωπικό θέμα: Αυτοί που επιθυμούν να ευημερήσουν, ευημερούν, κι αυτοί που δεν θέλουν, δεν ευημερούν.

Συνεπώς, και οι δύο ιδεολογίες, στηρίζουν ολόκληρα τα οικοδομήματά τους σε μια φαντασία: Την παραίσθηση ότι όλοι οι άνθρωποι και οι ομάδες που διαμορφώνουν, είναι ίδιες(α) ή εν δυνάμει ίδιες(α). Δηλαδή, ότι επιδεικνύουν ίδιες συμπεριφορές κι ως εκ τούτου έχουν ίδιες προπτικές και εν τέλη υπό το ίδιο κοινωνικό υπόβαθρο έχουν την ικανότητα ή/και την θέληση να καταφέρουν τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα.

Αλλά τι λέει η επιστήμη; Η επιστήμη κατ αρχήν, αναδεικνύει εδώ και δεκαετίες πλέον τα εξής:

1) Το γεγονός, ότι κοιτώντας ένα υποσύνολο της κοινωνίας (ακόμη κι αν αυτό χαρακτηρίζεται από σχετικά ίσα φυλετικά,ταξικά, οικονομικά και άλλα μεγέθη), θα βρει κανείς διαφορές στα επίπεδα νοημοσύνης (με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς), αποτελεσματικότητας, δεξιοτεχνίας κλπ του κάθε ατόμου ακόμη κι αν αυτά ανήκουν όπως είπαμε σε ένα εν δυνάμει ιδανικά όμοιο υποσύνολο.

2) Ότι οι διαφορές αυτές, σε αυτά τα χαρακτηριστικά, μεταξύ των ατόμων μέσα σε μια ομάδα, είναι πολύ πιο μεγάλες και δραματικές από τις διαφορές μεταξύ διαφόρων ομάδων τις οποίες τις βλέπουμε απ έξω, με χαρακτηριστικά μέσου όρου. Δηλαδή, το γεγονός ότι μέσα σε μια ομάδα που επιδεικνύει συλλογικά ένα επίπεδο μέσου όρου, μέσα της, μπορεί κάλλιστα υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ των μελών της δημιουργώντας διάφορες δυναμικές, ικανές για εξέλιξη ή όχι.

3) Ότι ένα μεγάλο ποσοστό των διαφορών μεταξύ των ατόμων, είναι αποδεδειγμένα και μάλιστα τελεσίδικα, όχι αποτέλεσμα μόνο κοινωνικών συνθηκών, αλλά και της γενετικής παρακαταθήκης που έχει το κάθε άτομο, όπως η νοημοσύνη σε πολύ μεγάλο βαθμό αλλά και άλλα φυσικά χαρακτηριστικά, είτε του μυικού συστήματος, αντοχής, νευρικού συστήματος κλπ, ΑΣΧΕΤΩΣ φυλής (δηλαδή ακόμη και μέσα στην ίδια φυλή).

4) Ότι κάποια χαρακτηριστικό και μόνο, όπως η φυλή, η εργασιακή τους σχέση, η οικονομική δυνατότητα, η ταξική καταβολή, ή η επίσημα αναγνωρισμένη παιδεία σε ένα άτομο ή ομάδα, δεν αρκούν για να αναδείξουν τις εμφανείς διαφορές μεταξύ της αποτελεσματικότητας ενός ατόμου και συνεπώς της ομάδας στην οποία ανήκουν.

5) Κανένα από τα χαρακτηριστικά, δεν προβλέπουν από μόνα τους την επιτυχία μιας ομάδας ή ενός ατόμου. Για παράδειγμα, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι και ομάδες που έχουν αποτύχει στην ζωή τους, παρ όλο που έχουν ειδικά ή γενικά υψηλό δείκτη νοημοσύνης, είτε έχουν χρησιμοποιήσει αυτό το χάρισμα για κακό κι αντιθέτως αλλά και αντιστρόφως.

6) Η διαφορά στα γενετικά χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου αλλά και μέσα σε μια ομάδα (από κοινωνικής ή και βιολογικής γενετικής απόψεως), είναι τόσο μεγάλη, που μόνο ένας παράφρων άνθρωπος θα συμπεριφερόταν διαφορετικά ή όμοια σε κάθε άνθρωπο βασιζόμενος μόνο στα εξωτερικά του γνωρίσματα μη γνωρίζοντας άλλες λεπτομέρειες.

7) Και μόνο η παρουσία του περίφημου Bell Curve σε σχεδόν όλες τις στατιστικές αναλύσεις στις σχετικές επιστήμες, δείχνουν περίτρανα ότι πάντα υπάρχουν μετρήσιμες διαφορές σε διάφορα επίπεδα, οι οποίες κατά κανόνα επιφέρουν τις μεγαλύτερες αλλαγές ή με κάποιον τρόπο αποτελούν ένα υποσύνολο που παρουσιάζει ενδιαφέρον και προϊδεάζουν μια δυναμική κίνησης προς μια κατεύθυνση αλλαγής, θετική ή αρνητική. Κανένας ποτέ δεν έβγαλε ένα στατιστικό που εκφράζεται σε γράφημα ως μια απόλυτα οριζόντια ευθεία... εκτός κι αν μέτρησε ένα και μοναδικό άτομο.

8) Ίσως δεν υπάρχει πιο χειροπιαστό καταγεγραμμένο καθολικά κι ομόφωνα γεγονός στην επιστήμη της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας εδώ και δεκαετίες, από αυτήν ακριβώς την διαπίστωση της ύπαρξη της διαφοράς: Το ότι τα μεμονωμένα άτομα και οι κοινωνίες αντίστοιχα, ναι μεν παρουσιάζουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά στο μηχανιστικό επίπεδο και στις αρχές συμπεριφοράς, αλλά πρακτικά στον πραγματικό κόσμο διαφέρουν τρομακτικά μεταξύ τους και σε χαρακτηριστικά αλλά και στο αποτέλεσμα. Όποιος αμφισβητεί το γεγονός αυτό, ας αναρωτηθεί γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των συγγραμμάτων στις επιστήμες αυτές (αλλά και άλλες), επικεντρώνονται στις διαφορές αυτές και στην ειδική τους μεταχείριση, αλλά ίσως πιο σημαντικά στο ουσιαστικό βάρος ως αίτιο και αποτέλεσμα που έχουν αυτές οι διαφορές.

9) Παρ όλες τις διαφορές μας, το ανθρώπινο γένος είναι ένα και μοναδικό, γενετικά και ψυχολογικά.


Το ήθος αλλά και η λογική όπως είδαμε, μας υπαγορεύουν, ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να αντιμετωπίζεται υπό ίσους όρους. Η διαφορετική αντιμετώπιση, έρχεται μόνο όταν η οποιαδήποτε συναλλαγή μεταξύ των ανθρώπων ή ομάδων παίρνει πρακτική διάσταση. Πρώτον, διότι είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς τα εσωτερικά, μη προφανή ή αφανή γνωρίσματα και χαρακτηριστικά, αλλά πιο σημαντικά, διότι και να τα γνώριζε, αυτά δεν αρκούν για να προβλέψουν την πορεία του κάθε ανθρώπου ή ομάδας, παρά μόνο όταν αρχίσει και εκδηλώνει πρακτικά την φύση και τον χαρακτήρα του, άσχετα αν προυπάρχουν προβλέψεις ή προϊδεασμοί. Οι πράξεις, πολλές φορές μικρές πράξεις αλλά προφανείς, είναι αυτές που αποκαλύπτουν προθέσεις, αποτελεσματικότητα και στην ουσία και πάλι, τις διαφορές.

Συνεπώς και για να το ξεκαθαρίσουμε προκαταβολικά, εκτός από το ανήθικο της υπόθεσης, ο ρατσισμός και το δογματικό τσουβάλιασμα μια ομάδας ή ενός ατόμου με βάση τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, επιστημονικά, είναι παράλογα πράγματα. Το πιο λογικό και συνάμα ηθικό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να συμπεριφέρεται κατ αρχήν παραχωρώντας ισότιμα τον σεβασμό του για κάθε συνάνθρωπο. Οι λόγοι απόδρασης από αυτή την αρχική συμπεριφορά μας, πρέπει πάντα να στηρίζονται σε συγκεκριμένα για την ομάδα ή άτομο εκδηλωμένα χαρακτηριστικά. Στο πολιτικό/νομικό επίπεδο, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες, γιατί οι προκαταβολικοί/προληπτικοί τρόποι αντιμετωπίσης κάθε ομάδας με βάση γενικευμένες λογικές, ακόμη κι αν αυτές είναι με βάση την θετική δράση, οδηγεί πάντα στον ολοκληρωτισμό.

Ένα δεύτερο λογικότατο συμπέρασμα, είναι το γεγονός, ότι η ορθή αντιμετώπιση μιας ομάδας ή ενός ατόμου, πρέπει να γίνεται με τα δικά τους, συγκεκριμένα και πραγματικά χαρακτηριστικά κι όχι απλά παίρνοντας έναν μέσο όρο. Όποιος θέλει να μένει ως επιστήμονας απαθής, ή θέλει να είναι άνθρωπος του χειροπιαστού αποτελέσματος, θα πρέπει αναγκαστικά να θεωρήσει την πραγματικότητα και στο προσωπικό, ατομικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου. Εκτός, κι αν θέλει να θυσιάζει την πραγματικότητα στο βωμό της ιδεολογίας του.

Αν επιχειρούσαμε να δικαιολογήσουμε λογικά την θέση μας ότι όλοι είμαστε ίδιοι, τότε θα πιστεύαμε τελείως παράλογα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα: Το ότι ενώ το κάθε άτομο ή ομάδα μπορεί να γεννηθεί ή να εξελιχθεί τελείως διαφορετικά στα εξωτερικά γνωρίσματα του, παρ όλ αυτά, στα εσωτερικά γνωρίσματα της νοημοσύνης, δεξιοτήτων, στάσης ζωής και γενικότερης ψυχολογίας, είναι πάντα απολύτως ίσα ή έστω, εν δυνάμει ίσα. Δεν υπάρχει σήμερα κανένα στατιστικό στοιχείο που να δείχνει ότι όλες οι ομάδες ή άτομα είναι ούτε καν όμοια μεταξύ τους και μάλιστα βρίσκονται στο επίπεδο του μέσου όρου, πόσο μάλιστα όταν μιλάμε για γενετικές διαφορές όπως μέρος της νοημοσύνης του.

Υπήρξε μια εποχή, όπου όταν κάποιος είχε μια διαφορετική ψυχολογία αντιμετώπισης της πραγματικότητας γύρω του, ή ήταν κάποιες μονάδες IQ πάνω ή κάτω από τον διπλανό του, δεν θα έβλεπε κάποια σημαντική επίπτωση στην κατάστασή του, εκτός ίσως από την κατάθλιψη και την αποξένωση. Για παράδειγμα, όταν μια ομάδα ασχολούνταν κυρίως με την χειρωνακτική αγροτική παραγωγή, οι διαφορές μεταξύ των ατόμων ή των ομάδων ήταν αμελητέες. Κι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, ιστορικά έχουμε δει τις διαφορές που επέφεραν κάποιοι που είχαν το θάρρος να εφαρμόσουν είτε καλύτερη οργάνωση, είτε κάποια εφεύρεση, μέθοδο κλπ.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο προφανή: Η κοινωνία έχει μεθόδους και τρόπους εξελιγμένης επικοινωνίας τα οποία επιτρέπουν σε κάποιον, σχετικά με το παρελθόν εξαιρετικά έυκολους κι φθηνούς τρόπους, να δημιουργήσει μια ιδέα ή ένα προϊόν, να εφαρμόσει μια νέα επαναστατική μέθοδο οργάνωσης ή διαχείρισης έργου, να φτιάξει ένα καλύτερο πολιτικό φορέα, να κάνει καλύτερη εκπαίδευση από άλλους, να εμπνέει περισσότερο, να εργάζεται πιο έξυπνα κλπ κλπ. Το αποτέλεσμα τέτοιων κινήσεων, ή πρωτοβουλιών μέσα σε μια ομάδα ή από ένα μεμονωμένο άτομο, επιφέρει σχεδόν αναγκαστικά διαφορά στον τρόπο ζωής, στον χρόνο ή το χρήμα που διαθέτει και στην γενικότερη του επιτυχία. Και συνεπώς, επιφέρει και διαφορά στο εισόδημα ή αύξηση σε κάποια άλλα συμφέροντά του, τα οποία μπορούννα γίνουν υπέρμετρα και εκμεταλλευτικά, εάν δεν υπάρξει μια πρακτική αντιμετώπισής μιας τέτοιας εξέλιξης.

Γι αυτό και παρ όλα τα πιθανά αρνητικά που μπορεί να επιφέρει η επιτυχία ενός ατόμου ή ομάδας, οι περισσότεροι άνθρωποι, αποζητούν από νωρίς ή εξαναγκάζονται από τους γονείς τους νωρίς και μάλιστα ως πρώτιστο καθήκον, να σπουδάσουν και να εκμεταλλευτούν τα χαρίσματά τους.

Κανένας άνθρωπος επί της αρχής, δεν θέλει να είναι υποβιβασμένος είτε ως άτομο συγκριτικά με τους άλλους. Αντιθέτως, θέλει το αντίστροφο, ακόμη κι αν αυτή η υπεροχή δεν είναι κατ ανάγκη οικονομικής φύσεως προτωγενώς. Το ίδιο ισχύει και για ομάδες. Όποιος ισχυρίζεται ότι η εκπαίδευση και η παιδεία την οποία πασχίζει να αποκτήσει είναι απλά θέμα αρχής ή κουλτούρας, στην ουσία αρνείται να εκφράσει το γεγονός, ότι προσπαθεί, επί της ουσίας κι όχι θεωρητικά, να γίνει πιο αποτελεσματικός και πιο ικανός από τους άλλους, έτσι ώστε στο τέλος να καταφέρει περισσότερα από την υπόλοιπη «μάζα», ακόμη κι αν αυτή κατοικοεδρεύει στην δικιά του συγκεκριμένη ομάδα.

Δεν έχει καμιά σημασία εάν αυτή η καλύτερη, πιο ισχυρή, πιο ικανή, πιο ενημερωμένη, ή άλλως πιο αποτελεσματική θέση, θα χρησιμοποιηθεί για πολιτικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς ή άλλους λόγους. Γιατί στο τέλος, στο βαθμό που υπάρχει αυτή η ιδιαιτερότητα, επέρχεται η δυνατότητα να υλοποιηθούν αλλαγές που ξεφεύγουν από το προσωπικό και φτάνουν στο κοινωνικό, ή ακόμη να φτάσουν και στο πραγματικά κοσμογονικό επίπεδο. Συνεπώς, ο υπεύθυνος, θα έχει εκ των πραγμάτων μια ιδιαίτερη θέση στην κοινωνία του, ακόμη κι αν αυτή δεν στηρίζεται σε οικονομικό κεφάλαιο, αλλά σε άλλο «κεφάλαιο», π.χ. πνευματικό, πολιτικό κλπ.

Όσο λοιπόν, η ανθρωπότητα διευρύνει τις δυνατότητες προσωπικής ή ομαδικής αλλά ξεχωριστής από την πλειοψηφία αντιμετώπισης διαφόρων θεμάτων, συνάμα με την επικράτηση ανθρωπιστικών αξιών οι οποίες δεν μπορούν παρά να επιτρέπουν άπλετα διάφορες ελευθερίες στον άνθρωπο, τόσο πιο εύκολο είναι να εκμεταλλευτεί κανείς τις δυνατότητες που του προσφέρονται προς όφελός του αλλά και προς όφελος της κοινωνίας. Οι μόνοι τρόποι που σήμερα εκφράζεται η λύση, είναι ο με κάποιον τρόπο σταματημός της έκφρασης της διαφορετικότητας, η οποία φέρνει την ανισότητα: Είτε με την θεωρητική εξύψωση όλων στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, είτε με την αναγκαστική εφαρμογή του μέσου όρου για όλους. Κι όμως, και οι δύο απόψεις είναι ουτοπικές. Διότι είτε είναι αντικειμενικά αδύνατες, είτε απαιτούν εξαναγκασμό ολοκληρωτικού τύπου.

Έχουμε πολλές φορές ακούσει συγκρίσεις ομάδων και ατόμων, με βάση τα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά. Αυτού του τύπου οι συγκρίσεις, είναι αποδεκτές από όλους, γιατί υποτίθεται ότι ενδυναμώνουν το αίσθημα αδελφοσύνης μεταξύ μας. Όμως, ως νοήμονα όντα με ηθική, αυτό θα έπρεπε να μας αφήνει βαθειά σκεπτικούς και ανικανοποίητους. Θα έπρεπε να έχουμε αυτό το αίσθημα, ΑΣΧΕΤΩΣ με την έκφραση τέτοιων υποκειμενικών ή μη ουσιαστικών στοιχείων. Θα έπρεπε δηλαδή να μας φτάνει το γεγονός ότι όλοι μας, είμαστε όλοι απλά, άνθρωποι...

Το γεγονός ότι είναι απολύτως δυνατόν μια ομάδα (οποιασδήποτε φυλής ή άθροισμα ή μείγμα φυλών - δεν έχει σημασία) να έχει κατά μέσο όρο χαμηλότερη ή υψηλότερη νοημοσύνη (ή κάποιου άλλου ουσιαστικού χαρακτηριστικού) είναι κάτι που δεν θέλει να ακούσει κανένας. Αντιμετωπίζεται κατ ευθείαν με χαρακτηρισμούς, ακόμη κι όταν αποδειχτεί ότι δεν πρόκειται για φυλετική ή άλλη τέτοιου τύπου «προσβλητική» διαφορά η οποία δεν σημαίνει ότι στο τέλος θα επιφέρει κάποια αποτυχία. Τέτοιες αλήθειες ακόμη και στο βασικό αντικειμενικό πληροφοριακό επίπεδο τους, δεν θέλει να τις ακούσει κανείς. Θεωρείται ταμπού και λάθος να αναφερθεί κανείς στις διαφορές μας ως ανθρώπων και ομάδων οι οποίες μπορεί να είναι πλήρως σεβαστές.

Θεωρείται λάθος να ειπωθεί ότι κάποιος άλλος, μπορεί από ικανότητα και κερδίζει περισσότερα (και δεν πρόκειται μόνο για οικονομικό όφελος) από τον τρόπο ζωής του, τις μεθόδους του, ή τις πρακτικές του. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν ότι οι διαφορές στην νοημοσύνη και μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά στους ανθρώπους είναι γεγονός και μάλιστα επιστημονικά, πειραματικά και μετρήσιμα. Και βεβαίως πρωτίστως, δεν θέλουν να ακούσουν ότι αυτές οι διαφορές υπάρχουν πράγματι, διότι τότε θα αναγκάζονταν να αλλάξουν την κοσμοθεωρία ή την ιδεολογία τους.

Κι έτσι, οι ικανότεροι από αυτούς, που παρεμπιπτόντως, προσπαθούν άθελά τους ή όχι με τις ικανότητες τους να υπερισχύσουν των άλλων, θα καταφύγουν σε επιχειρήματα του τύπου ότι ναι μεν υπάρχουν διαφορές, αλλά στα θεμελιώδη, ο άνθρωπος συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Κι όμως, δεν μπορούν να εξηγήσουν καν το γεγονός ότι ακόμη και οι ίδιοι ξεφεύγουν από το «κανονικό», γιατί αντί να καταφύγουν σε άστοχους χαρακτηρισμούς όπως οι ομοιεάτες τους, χρησιμοποιούν ότι τελευταίο απόθεμα επιχειρημάτων έχουν, για να αποφύγουν να αποδεχθούν την χειροπιαστή, επιστημονική αλήθεια.

Το τραγικότερο όλων, δεν είναι η αποστροφή από την πραγματικότητα. Το τραγικότερο όλων, είναι πρώτον, ότι η λύση για τους περισσότερους είναι ο υποχρεωτικός συμβιβασμός του διαφορετικού με το ίδιο της πλειοψηφίας , και ο υποχρεωτικός συμβιβασμός του ικανού με το μέτριο. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι διαχείρισης της πραγματικότητας, εκτός από την καταπίεση. Λες και δεν μπορούμε να φτάσουμε ποτέ στο επίπεδο όπου ο πιο ισχυρός σε κάποιον τομέα θα μπορεί να βοηθά αυτόβουλα τον συνάνθρωπό του, που είναι αντικειμενικά πιο αδύναμος σε αυτόν τον τομέα, διότι τον συμφέρει κι όχι γιατί τον εξαναγκάζει κάποιος. Λες και πρέπει να κατηγοριοποιήσουμε όλον τον κόσμο πριν καν εκδηλωθεί η ποιαδήποτε τάση του. Λες και όταν εκδηλωθεί μια εκμετάλευση, μετά την επικράτηση μιας ιδεολογίας, δεν μπορεί να γίνει τίποτε πλέον.

Δεν υπάρχει χειρότερος τρόπος απαξίωσης ολόκληρης της ανθρωπότητας, από το να μην την βλέπεις όπως είναι και να την θεωρείς ανίκανη να διαχειριστεί σε πραγματικό χρόνο τα συμφέροντά της.

Το δεύτερο τραγικό πράγμα είναι ότι με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή την απόκρυψη του γεγονότος ότι όλοι είμαστε δραματικά διαφορετικοί μεταξύ μας, αποφεύγεται η διασπορά της αλήθειας, την οποία ο άνθρωπος δεν θα έπρεπε να φοβάται, αλλά να χτίζει πάνω της. Η γνώση κατ αρχήν και στην συνέχεια η αποδοχή των αληθειών που έχουν να κάνουν με το ενιαίο ανθρώπινο γένος, δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβόμαστε. Γιατί στο τέλος, μόνο σε αυτήν μπορεί να στηριχθεί κανείς αν θέλει πραγματικά να προοδεύσει και να ευημερήσει.

Το θέμα της διαφορετικότητας των ομάδων ή και των ατόμων, προσβάλουν τόσο εξαιρετικά πολύ την πολιτική ορθότητα και των δύο μερών του κλασσικού ιδεολογικού διπόλου, παρ όλο που δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη ότι οι ισότητες αυτές στα επίπεδα της νοημοσύνης, ψυχολογίας κ.α. μεταξύ ατόμων και ομάδων υπάρχουν. Και είναι πολιτικά κολάσιμη, διότι η αποδοχή του γεγονότος ότι δεν γεννιόμαστε όλοι ίδιοι, αλλά παρ όλ αυτά ως μέλη μιας κοινωνίας ανθρώπων έχουμε ισότιμα τα ίδια δικαιώματα, θα οδηγούσε στην κατάρρευση της ιδεολογίας και των δύο πόλων. Το υπάρχον διπολικό σύστημα, βρίσκεται υπό συνεχή κίνδυνο να αποκαλυφθούν τα τεράστια λάθη του και οι ελλείψεις του στον πιο θελελιώδη τους πυρήνα. Κι έτσι, έχει επιβάλλει έναν τρόπο αντιμετώπισης που αναφέρθηκε παραπάνω: Βεβαίως, δεν μπορεί να στηριχθεί λογικά μια τέτοια θέση, κι έτσι καταφεύγουν σε συναισθηματικά φορτισμένες εξηγήσεις. Όποιος τολμήσει να παρατηρήσει τις φυσικές ή γενετικές (με την έννοια που δόθηκε παραπάνω κι όχι με την φυλετική έννοια) διαφορές μεταξύ των ανθρώπων, θα αντιμετωπισθεί πάραυτα ως ρατσιστής κλπ.

Να γιατί συνεχίζουμε πεισματικά να ισχυριζόμαστε ότι κάθε ομάδα είναι ίση κατά μέσο όρο ως προς την νοημοσύνη και άλλα χαρακτηριστικά. Να γιατί, ρίχνουμε λάδι στην φωτιά του ολοκληρωτισμού. Να γιατί δεχόμαστε να μας κυβερνούν ως πρόβατα για σφαγή, μια χούφτα ανθρώπων που μας λένε ότι έχουν όλες τις λύσεις, ενώ στην ουσία, τρώνε και πίνουν πλουσιοπάροχα στις πλάτες μας και ξοδεύουν τον κόπο και το αίμα μας για να οχυρωθούν όσο πιο καλά μπορούν στις θέσεις εξουσίας που έχουν, όσο ανίκανοι και να είναι.

Να γιατί, ενώ οι εκμεταλλευτές μας έχουν οργανωθεί όσο πιο καλά γίνεται ορίζοντας φυσικά και με βάση το αποτέλεσμα τους ικανούς δικούς τους που αντιστοιχούνται αξιοκρατικά σε κάθε θέση και μοιράζονται μεταξύ τους συλλογικά την εργασία τους. Και να, γιατί εμείς, το 99%, αποδεχόμενοι ότι είμαστε όλοι απολύτως ίδιοι, ακόμη κι αν βγάζουν μάτι οι διαφορές μας, είμαστε ανίκανοι να επιλέξουμε τους ικανούς ή να κάνουμε αυτά που χρειάζονται για να γίνουμε εμείς οι ικανοί... Και να γιατί, σε αντίθεση με τους δυνάστες μας, δεν μοιραζόμαστε τίποτα ουσιαστικά, εκτός από τις ιδέες μας.

«Μα αυτά λέμε κι εμείς» θα πεί ο συντηρητικός, «εμείς λέμε ότι ο καθένας πρέπει να μπορεί να κάνει ότι θέλει ιδιωτικά». Θα διαφωνήσω κύριοι. Δεν λέτε αυτό, και πολύ περισσότερο, δεν κάνετε αυτό. Εδώ μιλάμε για αυτούς που είναι ικανοί στην παραγωγή πραγματική αξίας, είτε αυτή είναι κάποιο προϊόν, είτε κάποια μέθοδος, ιδέα ή άλλη αξία κλπ. Εσείς, δεν δίνετε εξουσία ή θέσεις σε αυτούς, εκτός κάποιων εξαιρέσεων που σας συμφέρουν, αλλά σε αυτούς που μπορούν και βγάζουν όσο περισσότερο κέρδος πάνω στην πλάτη των άλλων, παραβιάζοντας ακόμη και τους ιδεολογικούς κανόνες που εσείς οι ίδιοι θέτετε. Τους περισσότερους πραγματικά ικανούς, τους ξεζουμίζετε και κάνετε ό,τι μπορείτε εισάγοντας τα δικά σας νομικά πλαίσια και με άλλες μεθόδους ελέγχου της οικονομίας σας, έτσι ώστε να μην σας πάρουν δίκαια (ακόμη και με τους δικούς σας ορισμούς) την θέση. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες ορολογίες μεταξύ αυτώ που γράφονται εδώ που ομοιάζουν με αυτά που λέτε, αλλά στην πραγματικότητα, οι πρακτικές σας δεν συμβιβάζονται καθόλου με τις δικές μας, ούτε κατά διάνοια.

«Είναι προφανές», θα πει ο προοδευτικός, «ότι όλα αυτά που λες περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας των ικανών, επιφέρουν την ανισότητα και την εκμετάλλευση των απλών εργαζόμενων ανθρώπων κι ως εκ τούτου, θα πρέπει να σταματήσουν». Σωστό το πρώτο γεγονός. Αλλά το δεύτερο, γιατί να είναι σωστό εκ προοιμίου; Ποιος είπε ότι οι ικανοί δεν βρίσκονται σε αφθονία μέσα σε αυτές τις ομάδες που αποκαλείτε "απλών εργαζόμενων ανθρώπων"; Ακριβώς ΕΚΕΙ βρίσκονται οι περισσότεροι! Αλλά επειδή ακριβώς πιστεύετε ότι όλοι είστε ίδιοι, αρνείστε κατηγορηματικά να αποδώσετε την διαχείριση σε αυτούς που μπορούν - μέχρι να μην μπορούν πλέον. Και κατά δεύτερο λόγο, δεν υπάρχει τρόπος να διαμοιραστεί η δουλειά του ικανότερου και το κέρδος που δημιουργεί αυτός σε κάποιον τομέα προς την υπόλοιπη κοινωνία, εκτός από την καθαίρεσή του και η εγκαθίδρυση κάποιου ανίκανου στην θέση του;

Κι έτσι, θα εκφραστούν εδώ για άλλη μια φορά, δύο ακόμη λόγοι που στηρίζουν θετικά την ιδεολογική αθεΐα, τουλάχιστον ως προς το διπολικό παραμύθι του οποίου οι επίσημοι εκφραστές μας έφτασαν στα πρόθυρα του 3ου παγκόσμιου πολέμου:

1) Ασχέτως αν είναι οικονομικά εφικτό ή όχι, εδώ έχουμε ένα πιο θεμελιώδες ζήτημα: Δεν είμαστε όλοι ικανοί να βγάζουμε το ίδιο κέρδος αρκεί να το αποφασίσουμε, ακόμη κι αν η αγορά λειτουργούσε τέλεια κάτω από ένα αδίστακτο κράτος ελέγχου, εξαναγκάζοντας τον καθένα να εργάζεται έτσι όπως το απαιτούν οι σωστές πρακτικές...

2) Ασχέτως με το αν είναι οικονομικά εφικτό ή όχι, εδώ έχουμε και πάλι ένα θεμελιώδες ζήτημα: Δεν πρόκειται όλοι μας να παράγουμε με ίσο τρόπο, εκτός κι αν το επίπεδο πέσει εξαναγκαστικά από μια αδίστακτη εξουσία στον μέσο όρο, απαγορεύοντας οποιαδήποτε πρόοδο σε οποιονδήποτε τομέα...

Δεν θα ισχυριστώ ότι έχω το τέλειο εναλλακτικό ιδεολόγημα ή πρακτική στο τσεπάκι όπως κάνουν οι εκφραστές του διπόλου. Όμως, είναι προφανές, ότι οι δύο κύριες ιδεολογίες του παρελθόντος, έχουν σοβαρότατα ελλείμματα και ότι στον κορμό τους, έχουν και οι δύο το ίδιο παράλογο δόγμα που αποδεδειγμένα πλέον, δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα: Το ότι όλοι μας πρέπει και μπορούμε εκ φύσεως να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο περίπου τρόπο και έχουν όλοι τις ίδιες κατά μέσο όρο ικανότητες...

Η λύση δεν είναι η πάταξη ή/και η "φυσική επιλογή" που οδηγεί στην εξάλειψη όποιου δεν μπορεί. Η λύση βρίσκεται αναγκαστικά στην αποδοχή των φυσικών διαφορών μας πρώτον, και δεύτερον στην ανάπτυξη μιας ιδεολογίας και πρακτικής που θα αναδεικνύει την έμπρακτη κι ελεύθερη βοήθεια πράξη βοήθειας από αυτούς που μπορούν, προς αυτούς που δεν μπορούν ως μείζονα ανθρωπιστική αξία στην πράξη κι όχι την θεωρία. Κι όταν κάποιο άτομο, ή ομάδα επιδείξει πράξεις εκμετάλλευσης, τότε και μόνον τότε να γίνεται η πάταξη τους. Το ζήτημα είναι η πάταξη της εκμετάλλευσης από άνθρωπο σε άνθρωπο αμέσως όταν αυτή συμβαίνει, κι όχι η πάταξη της εναλλακτικής σκέψης και πράξης, της διαφορετικότητας ή της υποτιθέμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας (που δεν είναι παρά η φυσική κατάσταση του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου). Κάτι τέτοιο είναι φυσικά δύσκολο πράγμα και θέλει πολύ δουλειά.

Ιδού λοιπόν, πεδίο λαμπρό για πραγματική πρόοδο και ευημερία για όλους ανεξαρτήτως τους ανθρώπους όλων των φυλών και χαρακτηριστικών, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση από κανέναν. Θέλει κανείς να το ξεκινήσει; Ωραία. Τότε θα πρέπει να ξεκινήσει από την αποδοχή του γεγονότος ότι όλοι μας είμαστε διαφορετικοί μεν αλλά ισότιμοι και να ξεχάσει τα περί αναγκαστικής επιβολής κάποιου συστήματος σε ένα υποκείμενο-υποχείριο. Πρέπει να στεριώσει ένα ήθος και θάρρος μέσα του, έτσι ώστε να μπορεί να καταλύει την αδικία, την κοροϊδία, το ψέμα και την εκμετάλλευση, όταν αυτή ακόμη βρίσκεται στα σπάργανα, απ όπου κι αν προέρχεται.

Σ. Κατσούλης



stavroskatsoulis.blogspot.gr 

Έτσι, το άρθρο Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας

δηλαδή όλα τα άρθρα Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας Αυτή τη φορά, ελπίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει οφέλη σε όλους σας. Εντάξει, μπορείτε να δείτε σε μια θέση σε άλλα άρθρα.

Μπορείτε τώρα να διαβάσετε το άρθρο Το απίστευτα λανθασμένο υπόβαθρο του δίπολου των κλασσικών ιδεολογιών, για το οποίο δεν μιλά κανένας η διεύθυνση του συνδέσμου https://voiceinformation.blogspot.com/2017/09/blog-post_690.html

Tweet

Subscribe to receive free email updates: