τίτλος : Ο Στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού.
Σύνδεσμος : Ο Στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού.
Ο Στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού.
Οι περισσότεροι θυμόμαστε αρκετές περιπτώσεις Ελλήνων πιλότων στο παρελθόν (όπως π,χ, του Κ. Ηλιάκη) που έπεσαν στην ώρα του καθήκοντος και μάλιστα έπειτα από αερομαχία. Όμως καμία από αυτές δε συζητήθηκε τόσο, δεν προβλήθηκε τόσο πολύ, δεν ενέπνευσε τόση λύπη και θρήνο στις καρδιές των Ελλήνων. Γιατί; Τι έχει αλλάξει; Το κοινωνικό φαινόμενο αξίζει μιας εξήγησης. Θα επιχειρήσω να δώσω τη δική μου.
Κατά αρχήν, το αίσθημα του πένθους για κάποιον, προϋποθέτει ενός είδους ταύτισης με εκείνον. Έναν κάποιον δεσμό, που συνήθως συναντάται ανάμεσα στους συγγενείς. Κατά κάποιο τρόπο, ο Μπαλταδώρος έγινε τόσο οικείος, όσο αν ήταν "συγγενής" του κάθε Έλληνα, αδελφός και γιος του. Το πένθος προϋποθέτει επίσης και το στοιχείο της αναγνώρισης μιας αξίας στο πρόσωπο του θανόντα, ο οποίος καθ-ιερώνεται πλέον ως ήρωας. Όμως η ανάδειξη ενός ήρωα προϋποθέτει τις δύσκολες συνθήκες, μέσα από τις οποίες θα εκδηλωθεί ο ηρωϊσμός του. Και οι συνθήκες αυτές είναι πια καθημερινές στα πλαίσια ενός ακήρυκτου πολέμου φθοράς από την πλευρά της Τουρκίας. Οι Έλληνες ήδη το γνωρίζουν και το νιώθουν το τελευταίο διάστημα. Αν λίγοι πενθούσαν για τις απώλειες του παρελθόντος, αυτό οφειλόταν στους καιρούς της απατηλής ευημερίας και της ψευδαισθησιακής ελληνοτουρκικής φιλίας. Τώρα, πιεσμένοι οικονομικά και στριμωγμένοι εθνικά, έχουν αλλάξει την οπτική τους. Η πτώση ενός α/φους και ο θάνατος ενός πιλότου, δε δικαιολογείται πια ως ένα ατύχημα, αλλά θεωρείται θυσία και αυταπάρνηση σε ημιπολεμικές συνθήκες. Το λέει καθαρά ένας επιτελής του ΓΕΕΘΑ σύμφωνα με την Real News με τη φράση: «Δεν περιμένουμε κανέναν πόλεμο στο Αιγαίο. Έχει ήδη ξεκινήσει κι έχουμε ήδη τον πρώτο νεκρό μας». Και συνεχίζει ο επιτελής του ΓΕΕΘΑ, ότι είναι «η πρώτη ανθρώπινη απώλεια αυτού του ακήρυχτου ελληνοτουρκικού πολέμου νεύρων αλλά και φθοράς».
Η σελίδα έχει γυρίσει και οι Έλληνες το γνωρίζουν. Με το πένθος τους δήλωσαν περίτρανα ότι είναι αποφασισμένοι να τιμούν τους ήρωες υπό αυτές τις δραματικές συνθήκες. Διατράνωσαν την εθνική τους ομοψυχία και θέληση γύρω από τη σορό του νεκρού Σμηναγού, που έγινε ένα είδος συμβόλου. Τώρα, σε σχέση με παλαιότερα, και μπροστά στον κίνδυνο εκ Τουρκίας, οι Έλληνες συνειδητοποίησαν την αξία του ελληνικού στρατού και πόσο ανάγκη τον έχουν. Με το πένθος αυτό τον αγκάλιασαν για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ανυποληψίας, δυσπιστίας (λόγω Χούντας) και συκοφάντησης με κριτήρια αριστερά. Το πένθος έδειξε ότι όλα αυτά λόγω του εξωτερικού κινδύνου εξέλειψαν. Ότι ο λαός και ο στρατός είναι ένα, όπως και πρέπει να είναι. Ότι ο στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού..Αυτό ήταν και ο Σμηναγός Μπαλταδώρος....
Γεράσιμος Γερολυμάτος
Έτσι, το άρθρο Ο Στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού.
δηλαδή όλα τα άρθρα Ο Στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού. Αυτή τη φορά, ελπίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει οφέλη σε όλους σας. Εντάξει, μπορείτε να δείτε σε μια θέση σε άλλα άρθρα.
Μπορείτε τώρα να διαβάσετε το άρθρο Ο Στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού. η διεύθυνση του συνδέσμου https://voiceinformation.blogspot.com/2018/04/blog-post_118.html
0 Response to "Ο Στρατός δεν είναι μια αυτονομημένη και αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ότι είναι παιδιά και αίμα από το αίμα του λαού."
Δημοσίευση σχολίου