Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο] - Γεια σου φίλε Πληροφορίες φωνής, Στο άρθρο που διαβάζετε αυτή τη φορά με τον τίτλο Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο], έχουμε προετοιμαστεί καλά για αυτό το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε τις πληροφορίες σ 'αυτό. ελπίζουμε πλήρωση των θέσεων άρθρο αθλητισμός, άρθρο Νέα, άρθρο οικονομία, άρθρο πολιτική, άρθρο υγεία, γράφουμε μπορεί να καταλάβει. Λοιπόν, καλή ανάγνωση.

τίτλος : Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο]
Σύνδεσμος : Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο]

Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο]

Απαραίτητη σημείωσις

Αν δεν έχετε ήδη διαβάσει το 1ο μέρος αυτού του κειμένου, με τίτλο: 

"Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ", θα σας συνιστούσα να ξεκινήσετε από εκεί, 

αλλιώς θα σας φανούν δυσνόητες πολλές έννοιες οι οποίες επαναλαμβάνονται εδώ 

1. Το Άστρο του Δαβίδ, η ιστορία του και η αποκρυπτογράφηση του - η Βίβλος

Αν δώσουμε βάση στη Βίβλο, ο βοσκός, ποιητής, μουσικός, στρατηγός και πολιτικός Δαβίδ ήταν ο δεύτερος Βασιλέας του Ισραήλ, μετά τον Σαούλ και μάλλον ο πιο ένδοξος. Σε διαχρονική φήμη τον συναγωνίζεται μοναχα ο γιος του Σολομώντας, που βασίλευσε στο Ισραήλ, μετά τον θάνατο του Δαβίδ.
Η όμορφη ιστορία της νικης του Δαβίδ επί του Γολιάθ, που έμελλε να γίνει ένα από τα δημοφιλέστερα παραμύθια του λευκού ανθρώπου, μαζί με τους μυθους του Αισώπου και τις ιστορίες των αδελφών Γκριμ, είναι μια πρώτη γεύση του πως εννοούν την επι γης κυριαρχία οι Ιουδαίοι.
Ως επικράτηση δηλαδή του α-δύναμου επί του Δυνατού.

Και ίσως αυτή η επιβολή της α-δυναμίας επί της Δυνάμεως, να είναι και το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση του Μεγάλου Συμβόλου της Ιουδαϊκής πλανητικής κυριαρχίας, του Άστρου του Δαβίδ, που πολλοί σήμερα [ανάμεσα τους κι εγώ] ταυτίζουν με τις σημερινές επιδιώξεις του παγκόσμιου Σιωνισμού.

Προτού όμως φτάσουμε να βγάνουμε τόσο προχωρημένα συμπεράσματα, καλό είναι να σταθούμε στις σημασίες κάποιων άλλων, παράπλευρων εννοιών, που αφορούν τη μυθολογία και την κοσμολογία του Εβραϊσμού, ώστε να κατανοήσουμε σωστά το πως και το γιατί η εξέλιξη της ιστορίας του λευκού ανθρώπου, μας οδήγησε από τη φωτεινή ψυχοσωματική "Υγίεια" της Πυθαγορικής Πεντάλφα, στην κατά τον Νίτσε, αρρωστημένη κυριαρχία της μετριότητας, των αδυνάμων και των λούμπεν μαζών, στη νεοταξίτικη αυτοκρατορία των αφανών κογκλάβιων, των τριλατεράτων και των σιωνιστών...

Και πρώτα απ' όλα η Βίβλος ή Αγία Γραφή.

 Η πρώτη Βίβλος που τύπωσε ο Γιοχάνες Γκούντεμπεργκ [Ιωάννης Γουτεμβέργιος εξελληνισμένα]

και το πρώτο έντυπο βιβλίο, γενικώς...

Υπάρχουν 23 τέτοια αντίτυπα σε διάφορα μουσεία της Ευρώπης

Στον χριστιανικό κόσμο συνηθίζεται να ονομάζεται Βίβλος το σύμπλοκο της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.
Με τον όρο Παλαιά Διαθήκη εννοούμε τη μυθολογία, τη φιλολογία και τη διδασκαλία του Ιουδαϊσμού, πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, ενώ με τον όρο Καινή Διαθήκη εννοούμε τα Ευαγγέλια, που περιέχουν την αφήγηση της ζωής και της διδασκαλίας του Χριστού, μαζί με τις επιστολές των αποστόλων.
Τα επίσημα και αναγνωρισμένα ευαγγέλια της Ορθόδοξης εκκλησίας είναι τέσσερα, ωστόσο υπάρχουν και τα λεγόμενα "απόκρυφα", αφηγήσεις δηλαδή για τον Χριστό, που όμως λογίζονται ως αιρετικά από την επίσημη Ορθόδοξη εκκλησία.
Σημειώνω ότι η ορθόδοξη εκκλησία μας δέχεται ως θεόπνευστη γραφή τόσο την Παλαιά, όσο και την Καινη Διαθήκη, γι αυτο και η πιο σωστή ονομασία του συμπλόκου αυτών των βιβλίων είναι: "Αγία Γραφή" 

Εδώ όμως μας ενδιαφέρει μοναχά η λεγόμενη Παλαιά Διαθήκη, που πολλοί την ονομάζουν απλώς Βίβλο, αφήνοντας αποκλειστικά  για τα Ευαγγέλια τον όρο "Καινή Διαθήκη".
Δεν χρειάζεται ρώτημα ότι η Βίβλος για τους Εβραίους και όλους τους μη Χριστιανούς, αποτελείται μόνον από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, εφόσον δεν πιστεύουν στη Θεϊκη υποσταση του Χριστού. Πολλοί [μη χριστιανοί] μαλιστα αμφισβητούν και την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού, κατατάσσοντας τα Ευαγγέλια στον χώρο της μυθοπλασίας.

Γι αυτό και αν θέλουμε να είμαστε σύμφωνοι με τις διεθνείς ονομασίες, είναι προτιμότερο να υιοθετήσουμε τον όρο: "Βίβλος", μόνο ως σημαίνοντος τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και όχι τα Ευαγγέλια του Χριστιανισμού.
Αυτή την ορολογία ακολουθώ κι εγώ στη συνέχεια του κειμένου, επειδή φρονώ ότι η Παλαιά Διαθήκη ως καθαρά Εβραϊκή παράδοση πρέπει να διαφορίζεται ξεκάθαρα από την Καινή Διαθήκη, που είναι ένα παγκόσμιο ευ-άγγελμα...    

Η Βίβλος λοιπόν εμπεριέχει γραπτώς τη βάση της Εβραϊκής μυθολογίας, κοσμολογίας, ιδεολογίας και θρησκείας και δεν πρέπει να συγχέεται με την Τορά, που είναι η λαλούμενη [προφορική] παράδοση του Ιουδαϊσμού
Το πότε όμως πρωτοπαρουσιάζεται μια συγκροτημένη γραπτή Βίβλος και σε ποια γλώσσα, είναι ένα περίπλοκο ζήτημα, για το οποίο υπάρχουν πολλές διχογνωμίες. Κι αυτό γιατί, όπως συμβαίνει με πολλές πανάρχαιες "αφηγήσεις", οι ιστορίες και η διδασκαλία της Βίβλου μεταδίδονταν ήδη προφορικώς ανάμεσα στους Εβραίους, προτού καν εφευρεθεί η γραφή.
Η ιστορία της Εξόδου, παραδείγματος χάριν, όπως και η ιστορία του βασιλιά Δαβίδ, προϋπήρχαν ως προφορική παράδοση, προτού καταγραφούν ως γραπτή αφήγηση, όπως άλλωστε συνέβη και με τα Ομηρικά έπη ή το έπος του Γιλγαμές.
Αλλά και ως καταγεγραμμένες αφηγήσεις, στην πρωτη Εβραϊκη γλώσσα, όπου δεν σημειώνοταν τα φωνήεντα, οι ιστορίες που οικοδομούν σήμερα το συμπλοκο της Βίβλου, ήσαν διασπαρτες και διέφεραν στις λεπτομερειες τους, απο χειρογραφο σε χειρογραφο.

Ουσιαστικά η πρώτη συγκροτημένη και σχετικά ολοκληρωμένη καταγραφή των Βιβλικών αφηγήσεων, ως τμημάτων ενός οργανωμένου συνόλου, μιας έγκυρης και ολοκληρωμένης Βίβλου, έγινε πολύ αργότερα από τη γέννηση αυτών των αφηγήσεων και συγκεκριμένα ξεκίνησε μόλις τον 6ο αιώνα, από  Ιουδαίους λογίους, που είχαν σκοπό τους τη διαφύλαξη της "μασόρα", δηλαδή της παράδοσης του Ιουδαϊσμού, γραπτής και προφορικής.
Γι αυτό και η πρώτη συγκροτημένη έκδοση της Βίβλου στην Εβραϊκη γλώσσα ονομάστηκε "Μασοριτικό κείμενο" και γράφτηκε στη μεταγενέστερη εκδοχή της Εβραϊκής, την αραμαϊκή, όπου σημειώνονται και τα φωνηεντα.
Σας κοτσάρω εδώ και ένα συνδεσμούλι, ώστε αν γουστάρετε συστηματική μελέτη να πάτε εκεί και να διαβασετε ενα καλό άρθρο, για το μασοριτικό κείμενο και τις περιπέτειες του
[ https://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/1995366]

Η Βίβλος λοιπόν ως το βασικό γραπτό κείμενο του Ιουδαϊσμού και γραμμένο στην Εβραϊκη γλώσσα, είναι πολύ μεταγενέστερη από την εποχή της δημιουργίας της.
Κι αυτό θα πρέπει να το έχουμε πάντα υποψη μας, όταν αναφερόμαστε σε βιβλικές αφηγήσεις, οι οποίες εν τέλει δεν είναι δυνατό να διαφοριστούν πλήρως, για το αν είναι μύθοι ή ιστορία ή μεταγενέστερα εμβόλιμα κείμενα, από τους ραβίνους της διασποράς.

Για την Καινή Διαθήκη δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα γλωσσικά, φιλολογικά και εκδοτικά προβλήματα της Βίβλου, διότι τα Ευαγγέλια και οι επιστολές των Αποστόλων, 

γράφτηκαν εξαρχής στα Ελληνικά.

Παρά τις διαφωνίες, τις αντιρρήσεις ή τις αρνήσεις των μη χριστιανών διανοουμένων, ώστε να δεχτούν την ιστορικότητα και την πραγματικότητα του Χριστού και της καταγεγραμμένης διδασκαλίας του, η Καινή Διαθήκη είναι ένα από τα πιο έγκυρα και αληθινά κείμενα, που γράφτηκαν ποτέ.

Αν πιστέψουμε τον μεγάλο ιστορικό Ουίλ Ντυράντ, τότε:  "αν τα Ευαγγέλια δεν ομιλούν για έναν πραγματικό άνθρωπο, που έζησε και έδρασε στ' αλήθεια σε μια συγκεκριμένη εποχή, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι υπήρξαν 4 άλλοι άνθρωποι που έζησαν στην ίδια περίοδο και έγραψαν ο καθένας τους το κορυφαίο αριστούργημα της λογοτεχνικής μυθοπλασίας, επινοώντας την ίδια ακριβώς ιστορία, όλοι τους!"    

Συμφωνώ απολύτως με τον σπουδαίο Αμερικανό ιστορικό, ότι τα Ευαγγέλια είναι αυτό ακριβως που ευαγγελίζονται.
Η αληθινή αφήγηση της ζωής και της διδασκαλίας ενός αληθινού Προσώπου [ταυτόχρονα Θεού και Ανθρώπου] του Ιησού Χριστού και καμία από τις αμφιβολίες που γεννιούνται από τις ιστορίες της Βίβλου για την ιστορικότητα τους, δεν μπορεί να εγερθεί για την ζώσα πραγματικότητα των ευαγγελίων...

Προτού όμως ολοκληρώσω το ζήτημα της σχετικότητας των αφηγήσεων της Βίβλου, με την ιστορική πραγματικότητα, θα πρέπει να προσθέσω εδώ μια λεπτομέρεια, που συχνά δεν γίνεται συνειδητή από την πλειοψηφία των χριστιανών.
Και μπορεί μεν το μασοριτικό κείμενο της Βίβλου να είναι πολύ μεταγενέστερο, ωστόσο υπάρχει ένα άλλο συγκροτημένο και άρτια καταγεγραμμένο βιβλικό κείμενο, που ενδεχομένως να είναι πιο αυθεντικό από αυτό που θεωρούν οι ίδιοι οι Εβραίοι ως το Ιερό τους Βιβλίο.

Με τη διαφορά ότι αυτη η παλαιότερη ουσιαστικά έκδοση της Βίβλου, δεν είναι στα Εβραϊκά αλλά στα Ελληνικά!  

Πρόκειται για την περίφημη μετάφραση των 72 ελληνομαθών Εβραίων λογίων, που έγινε στους Ελληνιστικούς χρόνους, στην Αλεξανδρεια, ξεκινώντας το 280 π.Χ., κοντά 9 αιώνες πριν την εμφάνιση του μασοριτικού κειμένου!
Η έκδοση αυτή της Βίβλου είναι γνωστή ως μετάφραση των "εβδομηκοντα", συμβολικά: μετάφραση των Ο΄ και αποτελεί στην ουσία την πρώτη ολοκληρωμένη καταγραφή των ιστοριών της Βίβλου, ως συνόλου. Ωστόσο οι ίδιοι οι Εβραίοι έχουν καμει ότι περνάει από το χέρι τους, για να μην θεωρηθεί η μετάφραση των Ο΄ ως η πιο έγκυρη έκδοση της Βίβλου, παρότι είναι η παλιότερη, προφανώς επειδή πάντοτε βρισκόντουσαν σε ανοιχτή σύγκρουση με τον ελληνισμό.

Απ' την άλλη κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός, ότι η τεράστια διάδοση της Βίβλου στην εξέλιξη του πολιτισμού του λευκού ανθρώπου, καθώς και η υιοθέτηση της ως αυθεντικού τμήματος της Αγίας Γραφής, από τους Χριστιανούς μετά τον 3ο αιώνα, οφείλονταν πρωτίστως στο ότι υπήρχε ήδη η ελληνική της μετάφραση.

Κι αυτό όπως θα δούμε στη συνέχεια διαδραματίζει καίριο ρόλο στην  ανάδυση του Αστρου του Δαβιδ, ως ενός από τα πιο βασικά σύμβολα του Ιουδαϊσμού...  

   

Στη φωτό εδώ από πάνου, μπορείτε να δείτε και με τα ματάκια σας, 

πως έχει κοτσαριστεί το Άστρο του Δαβιδ, στη Μητροπολη των Αθηνών!

Φυσικά, κανένας δεν μπορεί τυπικά να κατηγορήσει την ηγεσία της Ορθόδοξης εκκλησίας 

για την τοποθέτηση ενός πασίγνωστου σιωνιστικού συμβόλου στον Μητροπολιτικο της ναο, 

αφου η ορθοδοξια δεχεται το συνολο της Βιβλου, δηλαδη της Εβραϊκης μασόρα [παραδοσης] 

ως Θεόπνευστο και το εντάσσει στο σύμπλοκο της Αγίας Γραφής...

Το άστρο του Δαβιδ, συμφωνα με τη Βιβλο, αναφερεται ότι κοσμούσε 

την ασπιδα του βασιλια Δαβιδ [μαγκέν Δαβίδ] και άρα είναι αποδεκτό και ως χριστιανικό σύμβολο...

2. Το άστρο του Δαβίδ, η ιστορία του και η αποκρυπτογράφηση του - το μοιραίο Δέλτα 

Σύμφωνα με τα όσα εκθέσαμε ίσαμε τώρα για τις ιστορίες της Βίβλου, δεν είμαστε εις θέσιν να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ποιες από αυτές κινούνται στον χώρο της μυθοπλασίας, ποιες στον χώρο του μύθου, ποιες στον χώρο της παραμύθας και ποιες στον χωρο της ιστοριας.

Κι ακόμα χειρότερα δεν είμαστε εις θέσιν να γνωρίζουμε ποια αποσπασματα των κειμενων της Βιβλου ακολουθούν πιστά την πρωτότυπη αφήγηση, όπως την άρθρωσαν οι αυθεντικοί δημιουργοί της και ποια είναι μεταγενέστερες εμβόλιμες παρεμβάσεις ραβίνων της διασποράς, που ήθελαν να προσδώσουν στις προσωπικές διδασκαλίες τους, το κύρος της Βίβλου.

Το μασοριτικό κείμενο βεβαίως αποτελούσε μια πρώτη κριτική έκδοση, όπου γίνηκε προσπάθεια να εξαλειφθούν τα καταφανώς εμβόλιμα κείμενα, ωστόσο περιέχει κι αυτό πάμπολλες μεταγενέστερες προσθήκες, κυρίως επειδή οι μασορίτες λόγιοι του 16ου αιώνα δεν έκαμαν διόλου φιλολογική κριτική ανάλυση, αλλά κατέγραφαν τα κείμενα όπως τα βρήκαν στην εποχή τους, αφαιρώντας μοναχά όσα υπήρχαν βάσιμες υπόνοιες πως είχαν προστεθεί αργότερα.
Αν διαβάσετε μια μοντέρνα κριτική έκδοση της Βίβλου, όπου έχει προηγηθεί φιλολογικό, γλωσσολογικό και πραγματολογικό ξεσκόνισμα, θα διαπιστώσετε τις τεράστιες διαφορές με το μασοριτικό κείμενο.

Συνεπώς, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι η αναφορά στην ασπίδα του Δαβίδ, όπου γίνεται λόγος για το σύμβολο του εξάγωνου άστρου, μπορεί να μπήκε πολύ αργότερα στην πρωτότυπη ιστορία του βασιλιά Δαβίδ, από ραβίνους της διασποράς, που ήθελαν να καθιερώσουν αυτό το σύμβολο στη συλλογική μνήμη των Ιουδαίων.

Όπως είναι γνωστό και από ιστορικές αναλύσεις για την εποχή του Χριστού, οι Εβραίοι ήσαν βαθιά διαιρεμένοι ως έθνος, πολύ πριν τη Ρωμαϊκη κατάκτηση και την τελικη ισοπεδωση της Ιερουσαλημ, τον 1ο αιώνα μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Τίτο.
Η βασική διαφορά του σχίσματος των Ιουδαίων, ήταν το αν θα έπρεπε ο Ιουδαϊσμός και οι Εβραίοι να εξελιχθούν σε εναν κοσμοπολίτικο λαό, που θα ακολουθούσε τα ιδεολογικά, καλλιτεχνικά και πολιτικά ρεύματα της εποχής του ή αντιθέτως, αν θα έπρεπε να εγκλειστούν στη μικρή κοιτίδα τους, ολόγυρα από την κιβωτό της Διαθήκης και να μην ξεφεύγουν ούτε τόσο δα από τις ηθικές και θρησκευτικές παραδόσεις του Ισραήλ.
Τηρουμένων των αναλογιών δηλαδή, οι Εβραίοι των τελευταίων αιώνων προ της γέννησης του Χριστού, είχαν διασπαστεί με παρόμοιο τροπο, όπως έχουν διασπαστεί και οι Έλληνες σήμερα - ανάμεσα στους κοσμοπολίτες και πολυπολιτισμικούς οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και στους πιστούς της πνευματικής παράδοσης του Ελληνισμού.

Οι Φαρισαίοι για τους οποίους γίνεται λόγος στα Ευαγγέλια ανήκαν στην τάξη εκείνων των Εβραίων που πίστευαν στην παράδοση και στον απομονωτισμό των Εβραίων, ενώ οι Σαδουκαίοι, ήσαν οι εκπρόσωποι του Εβραϊκού παγκοσμιοποιημένου κοσμοπολιτισμού.
Οι Σαδουκαίοι ανηκαν κατά κανόνα στις ανώτερες κοινωνικά και οικονομικά τάξεις και σχεδόν όλοι τους ήσαν ελληνομαθείς, πολλοί δε από αυτούς είχαν λάβει και το προνόμιο του Ρωμαίου πολίτη, μετά το ολέθριο άνοιγμα της Ρώμης στην πολυπολιτισμικότητα. 
Ένας από αυτούς ήταν και ο Σαούλ, που ως Ρωμαίος πολίτης εξελλήνισε το όνομα του σε Παύλος και έγινε ένας από τους σημαντικότερους απόστολους του Χριστιανισμού, χωρίς να έχει γνωρίσει ο ίδιος τον Χριστό.

Νομίμως μπορούμε επίσης να εικάσουμε ότι και οι άλλοι ευαγγελιστές, που έγραψαν όλοι στα Ελληνικά, ήσαν εξίσου οπαδοί της τότε παγκοσμιοποίησης και του Ρωμαϊκού κοσμοπολιτισμού, όπως ο Παύλος, αν και κάποιοι από τους αποστόλους ήσαν αντίθετοι με τη διάδοση του χριστιανισμού στους εθνικούς [ειδωλολάτρες] και επέμεναν για τον περιορισμό της χριστιανικής διδασκαλίας, μόνο σε Εβραίους.
Γνωρίζουμε ότι επικράτησαν οι [τότε] οπαδοί της παγκοσμιοποίησης και της διάδοσης του Χριστιανισμού σε όλα τα έθνη...
      
Όλα αυτά τα αναφέρω εδώ, για να γίνει απολύτως κατανοητό το γεγονός ότι οι Εβραίοι, από τους ελληνιστικούς χρόνους και καθ' όλη τη διάρκεια της Ρωμαϊκης κατάκτησης, όχι μόνο είχαν έρθει σ' επαφή με τον Ελληνικό πολιτισμό και γνώριζαν την Ελληνική γλώσσα και την ελληνική αλφάβητο, αλλά πολλοί εξ' αυτών ήσαν και εξαίρετοι ελληνομαθείς λόγιοι, όπως οι 72 που μετέφρασαν και εξέδωσαν μια συγκροτημένη Βίβλο στα Ελληνικά.
Άλλωστε οι πρώτες αναφορές σε Σαδουκαίους και Φαρισαίους εντάσσονται στον 4ο αιώνα π.Χ.

Με δεδομένο αυτό δεν θα ήταν διόλου παράξενο αν διαπιστώναμε ότι το άστρο του  Δαβίδ έλαβε τη σημασία που έλαβε, ως σύμβολο του Ιουδαϊσμού [και μετέπειτα του Σιωνισμού] από τις σημασιολογικές προεκτάσεις του Ελληνικού γράμματος Δ[έλτα]!

 Αραγε το άστρο του Δαβίδ δημιουργήθηκε από δύο ισόπλευρα τρίγωνα ή από δύο Δ[έλτα];

Με μια πρώτη ματιά, μπορεί να δει κανείς στο άστρο του Δαβίδ, δύο διαφορετικά πράγματα.
Συγκεκριμένα, δύο ισόπλευρα τρίγωνα περιπεπλεγμένα ανάστροφα το ένα μεσα στο άλλο ή δύο ελληνικά γραμματα Δ[έλτα], επίσης και με τον ίδιο τρόπο περιπεπλεγμένα.

Ποιο από τα δύο όμως είναι το κλειδί για την αποκρυπτογραφηση του άστρου του Δαβίδ;
Το γεωμετρικό σχήμα: ισόπλευρο τρίγωνο ή το γράμμα του Ελληνικού [αλλά και του Φοινικικού] αλφαβήτου: Δ[έλτα];
    
Γνωρίζουμε ότι ο Δαβιδ βασίλευσε στο Ισραήλ κάπου στον 9ο αιώνα π.Χ. ενώ το Φοινικικό αλφάβητο ήταν ήδη εν χρήσει στην Παλαιστίνη, από τον 11ο αιώνα π.Χ.
Πιθανότατα μάλιστα οι Φοίνικες να είχαν λάβει το αλφάβητο τους από τους Έλληνες και το 4ο γράμμα του αλφαβήτου τους [Daleth=Δέλτα] να ισοδυναμούσε με το ελληνικό Δέλτα.
Εν πάση περιπτώσει και για να μην χαθούμε στη μετάφραση, είναι πολύ πιθανόν να έχει ιστορική αξία η αναφορά της Βίβλου στην ασπίδα του Δαβίδ και το εικονόγραμμα που είχε σκαλιστεί απάνω της, να ήταν το άστρο του Δαβίδ, εμπνευσμένο είτε από το φοινικικό είτε από το ελληνικό Δέλτα.

Η εκδοχή του να βασίστηκε η έμπνευση της δημιουργίας του στα ισόπλευρα τρίγωνα, μου φαίνεται εντελώς αβάσιμη, εφόσον οι Ισραηλίτες της εποχής της Βίβλου δεν είχαν ασχοληθεί διόλου με τη γεωμετρία και πολύ σπάνια  συναντούμε στη Βίβλο, αναφορές σε γεωμετρικά σχήματα.
Άλλωστε δεν υπάρχει καμία ιστορική ή φιλολογική αμφιβολία για το ότι η Γεωμετρία [ως επιστήμη και ως λογική έρευνα των σχέσεων των σχημάτων και όχι ως απλή μέθοδος μέτρησης εμβαδών ή περιμέτρων] είναι απολύτως ελληνικό δημιούργημα και πρωτοεμφανίστηκε με την προσωκρατική φιλοσοφία/επιστήμη.

Γι αυτο άλλωστε την κατάργησαν οι σημερνοί κόκκινοι πολιτικοί συμμορίτες, πραγματώνοντας ένα πανάρχαιο όνειρο του Ιουδαϊσμού, που θεωρεί το πνεύμα της Ευκλείδιας Γεωμετρίας [και σωστά] ως το αντίπαλο δέος του πνεύματος του Ιουδαϊσμού [η Λογική, η Κρίση και ο Στοχασμός σε αντίθεση με την Πίστη, την Υποταγή και τη Δεισιδαιμονία]       

Το πιθανότερο συνεπώς είναι, η έμπνευση του άστρου του  Δαβίδ, να στηρίχτηκε στο γράμμα Δ[έλτα] κι όπως θα δούμε παρακάτω, στο ελληνικό Δέλτα και όχι στο φοινικικό Ντάλεθ και στις σημασίες που απέκτησε αυτό, κατά τους αιωνες της εξέλιξης του πολιτισμού του λευκού ανθρώπου...   

3. Το μοιραίο Δ[έλτα] του άστρου του Δαβίδ 

   

Στις δύο αυτές εικόνες σας καρφιτσώνω δύο εξακτινα αστέρια, με χαραγμένες απανω τους επιγραφές 

σε πρωτοσημιτικη [Εβραϊκη] γραφή

Ειναι εύκολο να διαπιστώσετε ότι αυτή η γραφή δεν ταιριάζει διόλου με την ελληνική, 

που προσεγγίζει μια γεωμετρική φόρμα στον σχεδιασμό των γραμμάτων, 

εντελώς άγνωστη στους Ισραηλίτες της Βίβλου.

Άλλωστε η επιστήμη της Γεωμετρίας είναι γένους Ελληνικού.

Αντιθέτως  φαίνεται να είναι πολύ πιο κοντά στις γραμμικές γραφές 

των Σουμερίων και των Βαβυλώνιων

Το βρίσκω λοιπόν πολύ πιθανό η υιοθέτηση του άστρου του Δαβίδ, 

ως συμβολου του παγκόσμιου Σιωνισμού, να έχει άμεση σχέση με τις σημασίες 

του ελληνικού γράμματος Δ[έλτα]

Υπάρχει και ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που συναινεί στην ερμηνεία ότι το ελληνικό Δ[έλτα] είναι το δομικό στοιχείο του άστρου του Δαβίδ.
Το γεγονός ότι το εξάκτινο αστέρι εμφανίζεται πολύ αργότερα από τα χρόνια του βασιλιά Δαβίδ, ως σύμβολο στην Εβραϊκή παράδοση!

Ακόμα και αν δεχτούμε τη θεωρία ότι το εξάκτινο αστέρι επινοήθηκε στα χρονια του βασιλιά Δαβίδ και κοσμούσε την ασπίδα του, σπάνια θα το συναντήσουμε σε βιβλικές αναφορές ή εν γένει σε εβραϊκές αφηγήσεις, πριν από τον 17ο αιώνα.
Τότε, άγνωστο για ποιους λόγους, το εξάκτινο άστρο άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτατα, ως έμβλημα των εβραϊκών συναγωγών και μαζί με την επτάφωτη λυχνία [που δεν είχε πάψει ποτέ να αποτελεί κύριο έμβλημα του Ιουδαϊσμού] εισήλθε δυναμικά στην ευρωπαϊκή σημειολογία.

Προς τα τέλη του 19ου αιώνα συνέβη ένα ακόμα γεγονός, που καθόρισε ριζικά την πορεία του Άστρου του Δαβίδ, ως δηλωτικό σημείο του Ιουδαϊσμού, στην ευρωπαϊκή συλλογική συνείδηση.
Το υιοθέτησαν ως έμβλημα τους οι δημιουργοί και πρωτοπόροι του σιωνισμού, επίσης χωρίς εμφανή εξήγηση [αφού η επτάφωτη λυχνία ήταν και αρχαιότερη και πιο διαδεδομένη]
Από τότε πάντως το Άστρο του Δαβίδ υποσκέλισε κάθε άλλο εβραϊκό σύμβολο και όταν γεννήθηκε το έθνος/κράτος του Ισραήλ, εν-τυπώθηκε στη σημαία του. 

Να προσθέσω εδώ ότι το άστρο του Δαβίδ ταυτίστηκε σε τέτοιο βαθμό με τον Ιουδαϊσμό, ώστε χρησιμοποιήθηκε και από τους φανατικούς αντισημίτες, για να προσδιορίζει ανθρώπους, κτίρια ή επιχειρήσεις, ως Εβραϊκά.
Τη χρήση του άστρου του Δαβίδ ως στιγμα του Κακού την καθιέρωσε ως γνωστόν ο Χιτλερ, που ανάγκαζε τους Εβραίους να κυκλοφορούν δημόσια με ένα εξάκτινο αστέρι στο μανίκι και την επανέλαβε ο κ. Μπουτάρης, όταν παρουσιάστηκε σε επίσημη συνεδρία του δήμου Θεσσαλονίκης, με το άστρο του Δαβίδ, θέλοντας να δείξει την αφοσίωση του στον παγκόσμιο Σιωνισμό και την απόλυτη συνενοχή του στο σχέδιο της γενοκτονίας των Ελλήνων....

Είναι λοιπόν γεγονός [και όχι συνωμοσιολογία] ότι το σημερινό κύριο σύμβολο του Ιουδαϊσμού, άρχισε να χρησιμοποιείται ως τέτοιο, μετά τον 17ο αιώνα και για λόγους που παραμένουν ακόμα σκοτεινοί.
Τι είχε συμβεί όμως τον 17ο αιώνα στην Ευρώπη;
Γιατί ο αιώνας αυτός θεωρείται ως ο "αιώνας της ανάδυσης του Ορθού λόγου" και του Διαφωτισμού;
Και εν τέλει, πως εμπλέκεται το μοιραίο ελληνικό γράμμα Δ[έλτα] στην ιστορική εξέλιξη του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και συνεπώς στην ανάδυση του άστρου του Δαβιδ, ως δηλωτικού συμβόλου του Ιουδαϊσμού;

Λίγο προτού ο 17ος αιώνας φτάσει στη μέση του, γεννήθηκε στην Αγγλία ο μετέπειτα πασίγνωστος σοφός σερ Ισαάκ Νιούτον [Νεύτων εξελληνισμένα] που μαζί με τον Γερμανό φιλόσοφο, επιστήμονα και αποκρυφιστή Λάϊμπνιτς, έμελλε να παραδόσουν στον λευκό άνθρωπο [εκ παραλλήλου και χωρίς να έχει συνεργαστεί ο ένας με τον άλλον] ένα κολοσσιαίο επιστημονικό έργο, το οποίο θα άλλαζε δια μιας τον τρόπο που κατανοούμε τον Κόσμο και τη Φύση.
Βεβαίως είχαν προηγηθεί οι αιώνες του σχολαστικισμού, της Αναγεννήσεως στην Ιταλία και της μεταρρυθμίσεως στην Κεντρική Ευρώπη, που ήδη είχαν θέσει τις βάσεις για την αμφισβήτηση της χριστιανικής κοσμοαντίληψης και το τέλος των σκοτεινών αιώνων του Μεσαίωνα [διότι αντίθετα με ότι πιστεύουν οι αριστεροί καραγκιόζηδες, ο μεσαίωνας δεν κράτησε μόνον έναν αιώνα...]

Η Νευτώνεια Φυσική και ο λεγόμενος Απειροστικός ή Διαφορικός Λογισμός, όπως ονομάστηκαν αργότερα, οι κύριες επιστημονικές θεωρίες των Νιούτον-Λάϊμπνιτς, έμειναν σε ισχύ, μέχρι τον 20ο αιώνα [κάτι που αποτελεί κατόρθωμα στη σύγχρονη επιστήμη] όπου ανατράπηκαν από τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάϊν και την Κβαντική Φυσική.
Ωστόσο ακόμα χρησιμοποιούνται στα Μαθηματικά και εν γένει στις φυσικές επιστήμες, στον βαθμό που έχουν να κάμουν με περιορισμένα φαινόμενα εντός του πεδίου βαρύτητας της γης, όπου οι νευτώνειες αρχές, ισχύουν πρακτικά.

Να σημειώσω εδώ ότι ο Μεγάλος Ισαάκ Νιούτον φαίνεται πως είχε εβραϊκή καταγωγή, από τη μητέρα του Χάνα, ενώ η παιδική του ηλικία του τον είχε γεμίσει πίκρα για τους ανθρώπους και τον κόσμο [η μητέρα του τον εγκατέλειψε για να ξαναπαντρευτεί]
Ήταν λοιπόν ο κατάλληλος άνθρωπος για να στηριχτεί στο μοιραίο Δέλτα, όπως άλλωστε και ο Λάϊμπνιτς, που το πάθος του ήταν ο αποκρυφισμός.
Το γιατί θα το δούμε αμέσως παρακάτω...    
  

Το άστρο του Δαβίδ στη σημαία του έθνους/κράτους του Ισραήλ

Γιατί επιλέχθηκε το μοιραίο ελληνικό Δ[έλτα] ώστε να συμβολίζει δια της αδιάρρηκτης περιπλοκής του, τον Ιουδαϊσμό και τον Σιωνισμό;

Αν δεχτούμε λοιπόν, ότι το Άστρο του Δαβίδ άρχισε να καθιερώνεται ως σύμβολο του Ιουδαϊσμού μετά τον 17ο αιώνα και έλαβε οριστικά την πρωτοκαθεδρία στα σύμβολα του "περιούσιου λαού του Τζεχώβα", μετά την υιοθέτηση του από το Σιωνιστικό κίνημα του 19ου αιώνα, τότε νομιμοποιούμαστε να συμπεράνουμε ότι η χρήση του ελληνικού γράμματος Δέλτα, στηρίχτηκε σε μια γνωστή και πολύ διαδεδομένη ερμηνεία της μυστικής σημασίας του, από τη διάδοση του ως βασικού συμβόλου στον Διαφορικό Λογισμό και στις Φυσικές επιστήμες [που επηρέασαν άλλωστε και ολόκληρο το κίνημα του Διαφωτισμού]
Ποια ήταν όμως αυτή η μυστικη σημασία και πως συνδέεται με τον Ιουδαϊσμό;

Στον αρχαίο κόσμο, τα γράμματα ήσαν φορτισμένα εννοιολογικά, πέραν από την πρακτικη τους χρηση ως φωνητικα δομικα στοιχεια. Ενίοτε μαλιστα τους αποδιδονταν και ιερες ή μαγικές διαστασεις, όπως και στους αριθμούς.
Το γράμμα Δ[έλτα] λοιπόν ήταν δηλωτικό της Υπέρτατης Δύναμης, ως αρχικό του [Δ]ιός [Deus στα λατινικά] και της [Δ]υνάμεως.
Ωστόσο το Δ[έλτα] εμπεριείχε και μία δευτερεύουσα σημασία, αυτή της [Δ]ιαφοράς - της Διαφορετικότητας, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Με αυτή τη σημασία χρησιμοποιήθηκε τον 17ο αιώνα από τους Νιουτον και Λαϊμπνιτς, για να συμβολιστεί η βασική έννοια του απειροστικού λογισμού, που δεν είναι άλλη από τη Διαφορά. 
Γι αυτό άλλωστε και το σύμβολο Δχ ή Δt [γνωστότατο σήμερα ως Dt -ντε τε] ονομάζεται "Διαφορικό" και σημαίνει μια ολοένα και συνεχώς μειουμενη διαφορά.

Η χρήση του Δ[έλτα] στα διαφορικά του Απειροστικού ή Διαφορικού λογισμού, απαντάται σε τόσα επιστημονικά πεδία, ώστε στις μέρες μας είναι πλέον πασίγνωστη και χρησιμοποιείται ευρύτατα, για να υποδηλώσει μια ελάχιστη ποσότητα, που τείνει προς το μηδέν.
Λέμε παραδείγματος χάριν, σε χρόνο: Ντε τε [dt] και εννοουμε: "σε ασύλληπτα μικρό χρονικό διάστημα"

Να προσθέσω εδώ ότι η εισαγωγή των μαθηματικών εργαλείων του διαφορικού λογισμού [όρια, παράγωγοι, ολοκληρώματα, διαφορικές εξισώσεις κ.λπ.] άλλαξαν ριζικά την ευρωπαϊκη επιστήμη και προπαντός έδωσαν τη δυνατοτητα στον ανθρώπινο νου, να εκφράσει με μαθηματικό τρόπο [και άρα να διαχειριστεί ποσοτικά] την φυσική έννοια της Κίνησης, στην οποία είχαν σκοντάψει οι Έλληνες επιστήμονες της αρχαιότητας.
Σήμερα δεν νοείται κλάδος των φυσικών επιστημών που να μην στηρίζεται στον διαφορικό λογισμό. 

Φαίνεται λοιπόν ότι η τεράστια διάδοση του γράμματος Δ[έλτα] μετά την εμφάνιση του διαφορικού λογισμού και την έναρξη των αιώνων του ορθολογισμού [και του διαφωτισμού] με τη σημασία του ως δηλωτικού της Διαφοράς [της Διαφορετικότητας, αν μιλάμε για κοινωνικές ή ανθρωπιστικές επιστήμες], επηρέασε άμεσα τους σοφούς της Εβραϊκής διασποράς, ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως κύριο σύμβολο του Ιουδαϊσμού.

Ακριβώς επειδή το μοιραίο γράμμα Δ[έλτα] είχε πλέον αναδυθεί ως παγκόσμιο σύμβολο της Διαφορετικότητας, την οποία οι Εβραίοι της Διασποράς πάντα πίστευαν ότι χαρακτηρίζει τους γιους του Ισραήλ.
- Σέμα Ισραέλ [άκου Ισραήλ]: Είμαστε το Διαφορετικό. Είμαστε ο Περιούσιος Λαός του Τζεχώβα, που του ετάχθη η βασιλεία επί της γης...      

Μην πιστεύετε λοιπόν διόλου στο ότι είναι σύμπτωση η σημερινή λυσαλέα προσπάθεια του παγκόσμιου Σιωνισμού, για να διαφθείρει και να εκφυλίσει τις κοινωνίες του λευκού ανθρώπου, μέσω της εξαναγκαστικής επιβολής της Διαφορετικότητας, υπό την έννοια της σεξουαλικής διαστροφής και της ψυχοσωματικά διαταραγμενης προσωπικοτητας...

Άλλωστε, όπως πολύ σωστά το παρατήρησε και ένας αναγνωστης σε σχόλιο του, το συμβολο του Ουράνιου Τόξου, ως δηλωτικό της Διαφορετικότητας, προκύπτει από το γεγονος οτι τα 7 χρωματα του ουράνιου τόξου [συμφωνα παλι με την αναλυση του Εβραιου Νιουτον, που ωστοσο εδω εκαμε λαθος] προκυπτουν απο μια Διαίρεση.
Τη Διαιρεση του λευκου φωτος σε διαφορετικες συχνοτητες, που προκαλουν την αίσθηση των διαφορετικων χρωματων...
[βλ. και σχολια στο 1ο μέρος του κειμενου: "από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβιδ"]

4. Η Δύναμη της Διαφορετικότητας και η Αλληλεγγύη των Διαφορετικων

Ο Νίτσε ανάγει τη γέννηση των πάσης φύσεως ιερατείων, στην αντιστροφή της Φυσικής Τάξης και στην επιβολη του Αδύναμου, έναντι του Δυνατού.
Όντας ανίκανοι να κυριαρχήσουν απέναντι στον ρωμαλέο Πολεμιστή/Χορευτή, οι σωματικά και πνευματικά αδύναμοι μιας φυλης [ή μιας πρωτόγονης ορδής, κατά τον Φρόυντ] επιστρατεύουν άλλα στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας, που ενίοτε αποδεικνύονται πολύ πιο αποτελεσματικά από την αριστοκρατική ψυχοσωματική υγεία και ρώμη, των βιολογικά και ψυχικά ισχυρών ηγετών της φυλής.
Την πονηρία, τη στρεψοδικία, τη διπλολαλιά, τη δεισιδαιμονία, τον μεταφυσικό και αποκρυφο τρόμο του απλού ανθρωπάκου, απέναντι στον θάνατο και στο ακατανόητο της Ύπαρξης.
Κι έτσι γεννιέται το ιερατείο, το παπαδαριό, που χρησιμοποιεί την αδυναμία του, με την οποία ταυτίζεται η πλειοψηφία των αδυνάμων της φυλής, για να την αντιστρέψει σε Αρετή ή σε Ηθική και να κυριαρχήσει μέσω αυτής, στους μέχρι τότε ισχυρούς.

Η γέννηση των θρησκειών και των ιερατείων που διαχειρίζονται την Πίστη των απλοϊκών όχλων, δεν είναι παρά μία επανάληψη του μύθου του Δαβιδ, όπου ο ανισχυρος επιβάλλεται στον ισχυρό, χρησιμοποιώντας ακριβώς τα όπλα των δειλών και αδύναμων [παραδείγματος χάριν το εκηβόλο όπλο, όπως η σφεντόνα, απέναντι στη σώμα προς σώμα αριστοκρατική μάχη, που διεξάγεται με το σπαθί]

Η Διαφορετικότητα λοιπόν, κατά τον Νίτσε, είναι το αντίστοιχο της σφεντόνας του Δαβίδ, απέναντι στους ρωμαλέους ηγέτες μιας κοινωνίας, η οποία δομείται έτσι ώστε να αναδεικνύει τον ήρωα, ανάμεσα στα πληθη των αδύναμων και φοβισμένων ανθρωπάκων.
Ο Πολεμιστής/Χορευτής που αναδεικνύεται ως ο αγαπημένος των γυναικών της φυλής, χάνει το παιχνίδι όταν παραδείγματος χάριν, ο αδύναμος κατορθώνει να πείσει τους άλλους αδύναμους, πως η Ηδονή δεν ανήκει αποκλειστικά σε κείνους που κατέχουν τα θηλυκά αλλά ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να την νιώσει κανείς [και ο νοων νοείτω]
Αυτά φυσικά κατά τον Νίτσε, που ωστόσο είναι γνωστό πως τελικά ναυάγησε πνευματικά [πέθανε τρελός]

Η ιστορική αληθεια όμως συμφωνεί σε πολλα σημεία [αν και οχι σε ολα] με τις ιδιοφυεις αναλυσεις του Νιτσε.
Και πραγματι οι Εβραιοι της διασπορας, επι αιωνες ενιωθαν τον εαυτο τους και τη φυλη τους ως κατι το διαφορετικο, μεσα στις ξενες κοινωνιες, όπου επρεπε να επιβιωσουν. Τι καλυτερο λοιπον απο το να μετατρεψουν τη διαφορετικοτητα τους σε Δυναμη, διαφθειροντας αυτες τις κοινωνιες και γκρεμιζοντας τους κωδικες αξιων τους και τις κοινωνικες δομες τους, ετσι ωστε στη γενικη ηθικη, οικονομικη, πολιτικη και βιοφυλετικη καταρρευση, αυτοι να αναδυθουν ως οι μονοι Φυλακες των Εντολων του Θεου και χρισμενοι Ηγετες ενος πλανητη γεματου ανωμαλους και σκλαβους...

Και φυσικα μια τετοια αντιληψη, μεσσιανικης δικαίωσης των Διαφορετικων και αδυναμων γιων του Ισραηλ, μεσα απο τη διαρκη Διαίρεση και ισοπεδωση των ξενων κοινωνιών, είναι πολύ λογικό να εμπνέει και την απόλυτη Αλληλεγγύη μεταξύ των αδυνάμων.
- Όλοι οι Ιουδαίοι είναι υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλον [Ταλμουδ] 
Το Αστρο του Δαβιδ συνεπώς δεν σημαίνει άλλο από την άρρηκτη συνδεση και περιπλοκη των Δέλτα της Ιουδαϊκης Διαφορετικότητας, που σηματοδοτεί και την απόλυτη Αλληλεγγύη Ιουδαίου προς Ιουδαίο, παντού απάνω στη γη, σε μια θανάσιμη σύγκρουση με τα υπολοιπα έθνη, έως ότου δηλωσουν υποταγη στον Περουσιο λαο του Τζεχωβα.
Τι καλύτερο σύμβολο να βρει κανείς για να νοηματοδοτήσει τον παγκόσμιο Σιωνισμό;      
     

Ο πρώτος και καλύτερος Αντιχριστος, στη θανασιμη μαχη του Ελληνισμου και της Ευρωπης,

απεναντι στον Παγκοσμιο Σιωνισμο

Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβιδ 

Η ιστορικη εξέλιξη των σημασιών των συμβόλων, εντός μιας δεδομένης κοινωνίας, αντικατοπτρίζει και τη διαλεκτική εξέλιξη των Ιδεών, στην ιστορική της πορεία.
Η πορεία του πολιτισμού του λευκού ανθρώπου, από την ελληνική Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα - ή πιο σωστά υποδείγματα.

Ο Φωτεινός Κόσμος του Ελληνισμού, ήταν το σύμπλοκο του Μέτρου, της ψυχοσωματικής Αρμονίας, του Ορθού Λόγου, της Αρμονίας του Απολλώνειου Πνεύματος με τη Διονυσιακή Σάρκα και, εν τέλει η ανάδυση του Ήρωα [του Αποκριτή στις τραγωδίες] μέσα από τη Συλλογική συνείδηση της κοινωνίας του [ή του έθνους του ή της φυλής του].
Η Πεντάλφα στον Ελληνισμό παίζει τον ρόλο του συμβόλου αυτής της ψυχοσωματικής "υγίειας" την οποία κατακτά ο άνθρωπος, μέσω της εναρμόνισης των παθών του, των επιθυμιών του, των ενστίκτων του και των υλικών αναγκών του, με τις προστακτικές του Πολιτισμού του, της Ηθικής της φυλής του, του Συλλογικού του Πεπρωμένου και εν τέλει της εσωτερικής Θεϊκής του Φώτισης   

Το Ελληνικό πρότυπο του Ήρωα είναι ο Πολεμιστής/Φιλόσοφος [ο Ζαρατούστρα του Νίτσε] που σαν τον Αισχύλο ή τον Σωκράτη, αναδύονται ταυτόχρονα μέσα από τα έργα του Πολέμου [πατέρα των πάντων] και του Πνεύματος [νοήματος των πάντων]
Απομένει στη Ζωτικότητα [τη μπερκσονικη ζωϊκή ενέργεια της φυλής τους] το αν θα τους τοποθετήσει στο βάθρο ενός Προμηθέα [όπως τον Αισχύλο] ή θα τους θανατώσει [όπως τον Σωκράτη]  

Από αυτά τα πρότυπα, τα οποία οικοδόμησαν τον Πολιτισμό του λευκού ανθρώπου στην Ευρώπη, περάσαμε σταδιακά [μέσω του εκφυλισμού της Ρώμης, του σκοταδιστικού Μεσαίωνα και του μονοδιάστατου Διαφωτισμού] στην πλήρη απαξίωση του Ευρωπαϊκού κώδικα αξιών και την αντικατάσταση του, με τη  μαύρη βίβλο των αδύναμων, των διαφορετικών, των μετρίων, των ψυχανώμαλων, των σφετεριστών της Ευρωπαϊκης ρίζας του Πολιτισμού.
Όπως παραδείγματος χάριν οι Εβραίοι της Διασποράς...

Ο μακρύς δρόμος από την Ελληνική Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ, δεν είναι παρά ο δρόμος μιας πορείας Ακμης, Εκφυλισμού και Παρακμής, του λευκού ανθρώπου. 
Το αν ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός θα επιβιωσει μέσα σε αυτή την πλανητική αυτοκρατορία του Άστρου του Δαβίδ [και ακόμα χειρότερα της Ημισελήνου] που του προετοιμάζουν, είναι το καίριο ερώτημα της εποχής μας, το οποίο δεν έχει βρει ακόμα την απάντηση του.

Φυσικά δεν είναι οι Εβραίοι οι κύριοι - ή έστω οι μοναδικοί - υπεύθυνοι για τη βιοφυλετικη παρακμη των Ευρωπαϊκών λαών, εθνών και φυλών. Αλλοίμονο αν οι γιοι του Ισραήλ κατείχαν τόση δύναμη, ώστε να μπορούσαν από μόνοι τους να μας εξοντώσουν.
Κάθε άλλο.
Οι Σιωνιστές [και όχι συλλήβδην οι Εβραίοι] με την έννοια των οραματιστών μιας παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιουδα, είναι σαν τα σκουλήκια που σιγοτρώγουν ένα ημιθανές σώμα. Αν το σώμα μας ήταν ρωμαλέο, γεμάτο ζωϊκή ενέργεια και συλλογικη ψυχική ισχύ, τα σκουλήκια απλώς θα ψοφούσαν...

Αντιθέτως είναι η δική μας βιοφυλετική παρακμή, που στην ουσία προσκαλεί και προκαλεί τους λαθροκαταχτητές μας να περάσουν τα σύνορα της αδυναμίας τους και της αφάνειας τους, για να εξελιχθούν σε ρυθμιστές και δημίους του Πολιτισμού μας.
Η Πενταλφα δεν είναι λιγότερο ισχυρή από το εξάκτινο άστρο των Ιουδαίων [ή την ημισέληνο του Ισλαμ] ώστε να την χαράξουμε στις ασπίδες μας και να ξανασταθούμε ως Ήρωες, σε έναν πόλεμο μέχρι θανατου, Πόλεμο ταυτόχρονα σωματικό, υλικό, ψυχολογικό και προπαντός Πνευματικό.
Αυτό που μας λείπει είναι η Βούληση ώστε να ξανασηκώσουμε ασπίδες και δόρατα εναντια στους λαθραίους [και ουσιαστικά αδύναμους] καταχτητές μας....         

Λευτερης Πανουσης


ΠΗΓΗ


Δείτε επίσης:

Από την Πεντάλφα στο άστρο του Δαβίδ. Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία των συμβόλων της. [Μέρος 1ο]

Έτσι, το άρθρο Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο]

δηλαδή όλα τα άρθρα Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο] Αυτή τη φορά, ελπίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει οφέλη σε όλους σας. Εντάξει, μπορείτε να δείτε σε μια θέση σε άλλα άρθρα.

Μπορείτε τώρα να διαβάσετε το άρθρο Από την Πεντάλφα στο Άστρο του Δαβίδ [Μέρος 2ο] η διεύθυνση του συνδέσμου https://voiceinformation.blogspot.com/2018/12/2_13.html

Tweet

Subscribe to receive free email updates: