τίτλος : Ο δράκος που τον έλεγαν Uskollinen [του Κ. Παλαμίδα]
Σύνδεσμος : Ο δράκος που τον έλεγαν Uskollinen [του Κ. Παλαμίδα]
Ο δράκος που τον έλεγαν Uskollinen [του Κ. Παλαμίδα]
Γράφει ο Κωνσταντινος Παλαμίδας
Οι άνθρωποι του νότου ανέκαθεν καμωνόμασταν πως τα ξέρουμε όλα, βγάζοντας βεβιασμένα συμπεράσματα και προδιαγράφοντας ανθρώπους και καταστάσεις εκ προοιμίου. Είναι αυτή μια πλάνη σατανική, ακριβώς το να πιστεύεις πως δύνασαι να γνωρίζεις τα πάντα· ειδικά από τη στιγμή που τα όσα αγνοείς δεν μπορούν καν να μπουν στο ζύγι με τα όσα ελάχιστα πραγματικά κατέχεις. Ωστόσο με το ίδιο σκεπτικό είναι που ακόμη και σήμερα συχνά υπερτονίζουμε το πόσο ψυχρά και στεγνά είναι τα πλάσματα του βορρά, όπως για παράδειγμα, αυτά που κατοικούν στη μακρινή και παγερή Σκανδιναβία.
Ένα από αυτά τα φαινομενικά απωθητικά πλάσματα - δράκος γαρ - που κάποτε αγέρωχα με την παρουσία του όριζε τα σκοτεινά δάση και τις μύριες λίμνες της μακρινής υπερβόρειας, ήταν κι εκείνο το μυστηριώδες και θαυμαστό ον που το καλούσανUskollinen.
Οι ψυχές των δράκων είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες των ανθρώπων, μα ο Uskollinen θα μπορούσε να πει κανείς πως μοιραζόταν πολλές από τις ευαισθησίες του γένους τους· κάνοντάς τον ένα πλάσμα ανατρεπτικό, δύσκολα συμβατό εν τέλει με οποιονδήποτε από τους δύο κόσμους ανάμεσα στους οποίους ακροβατούσε, κι ακόμα περισσότερο με τον ανθρώπινο που είχε και τα περισσότερα κοινά. Και αυτό όχι γιατί οι βόρειοι δεν τα έχουν καλά με τους δράκους – το αντίθετο μάλιστα – μα κι εκείνοι από την πλευρά τους προτιμούν απλά να τους φερμάρουν σαν μορφές ξύλινες πάνω στα πλοιάριά τους· ή να τους τοποθετούν ψαρωτικά στις προσόψεις των οικημάτων τους· ή τέλος πάντων να τους φέρουν πάνω στις ασπίδες και τα εραλδικά τους σημεία, προϊδεάζοντας για το ατρόμητο και αριστοκρατικό της γραμμής αίματός τους. Πολλά είναι στις επιλογές των ανθρώπων σχετικά με τους δράκους μα σπάνια μέσα σε αυτές βρίσκεται η λαχτάρα να τους πλησιάσουν, να έρθουν σε επαφή με τα μυστικά του δικού τους θαυμαστού κόσμου. Οι θνητοί γενικά εξωτερικεύουν την έμφυτη περιέργειά τους ως εκεί που νιώθουν πως τους παίρνει· από εκεί κι έπειτα προτιμούν μοναχά να δημιουργούν τοτέμ και φαντασιώσεις, με τις οποίες θα τα έχουν απλά «καλά» από απόσταση. Πλάθοντας μόνοι τους το υπόλοιπο της ιστορίας, μέσα στο μυαλό τους.
Από μακριά κι αγαπημένοι λοιπόν ήταν όλοι τους μαζί του, όπως χαριεντιζόμενοι θα έλεγαν και οι πολύξεροι του νότου. Δράκοι, άνθρωποι και φύση. Ή μάλλον για την ακρίβεια όχι τελείως όλοι, μιας και όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις των θνητών - το ίδιο ισχύει, είναι αλήθεια - έτσι και στην περίπτωση των δράκων υπάρχουν οι λίγοι και τολμηροί που ρισκάρουν να παίξουν με τη φωτιά, σαν την εξαίρεση που πλάστηκε ειδικά για να επιβεβαιώσει τον κανόνα των μαζών.
Συγκεκριμένα ο Uskollinen λόγω της ιδιαίτερης ευφυΐας του πέρασε από πολύ νωρίς την φάση της συλλογικής επαφής και μάλιστα όχι μόνο με εκπροσώπους του είδους του, αλλά κυρίως με την ανθρώπινη φυλή· η οποία εκτός από το πολυμήχανο της φύσης της εξίσου φημίζεται για την ανηλεή σκληρότητά της. Όντα σαν πλασμένα από γρανίτη, πολύ πιο επικίνδυνα στις δύσκολες στιγμές τους κι από εξαπατημένο δράκο, στριμωγμένο στη γωνία. Οι περισσότεροι του είδους του Uskollinen από τις αρχές των αιώνων βίωσαν και βιώνουν ακόμη αυτήν την σκληρότητα, άλλοι με τίμημα το αίμα τους και άλλοι με αιώνιες καταδίκες, όπως αυτή της αιχμαλωσίας. Από μια άποψη ωστόσο εκείνος στάθηκε τυχερός, μιας και ανήκε στη συνομοταξία των δράκων που γνώρισαν περισσότερο την άλλη, πιο ιδιόμορφη όψη του ανθρωπίνου γένους: Αυτή της ανάγκης για κάλυψη κάτω από τα φτερά του ισχυρού, εκείνη που απαιτεί να ειδωλοποιήσεις αυτό το ανώτερο από σάρκα και οστά ον που θα υπερκαλύψει τις ανασφάλειές σου.
Από την άλλη οι άνθρωποι είναι άστατοι, αναξιόπιστοι σε λόγια και σε έργα. Και φίλους ξεχνούν και αφεντικά αλλάζουν και είδωλα γκρεμίζουν· κι αν σε πλησιάσουν με σκοπό φιλικό, γίνεσαι εν τέλει αποδεκτός μόνο αν διαβείς το φιλτράρισμα εκείνο που θα σου επιτρέψει να συγχρωτιστείς μέχρι να γίνεις ένα με τη μάζα, το κοπάδι, το «σύνολο» του υπόλοιπου κόσμου. Σε αυτήν τη μικρή «λεπτομέρεια» λοιπόν ατύχησε και ο φίλος μας ο Uskollinen:
Γιατί ακριβώς ήταν ξεχωριστός.
Είναι που του έλαχε να έχει το πεπρωμένο εκείνου που όλοι πλησιάζουν ως ενός σημείου μα μετά από κάποια στιγμή και έπειτα απομακρύνονται, όπως κάνουν οι άνθρωποι με τη φωτιά. Φωτιά δεν είναι όμως η ανάσα του, που ακόμα κι αν είναι τόσο καυτή δεν παύει να είναι η ίδια όπως κάθε δράκου· μα πυρκαγιά ολόκληρη ανάβει και σαρώνει συχνά πυκνά από τη σπίθα της ψυχής του που ακατάπαυστα σιγοκαίει. Κι αυτό είναι και το πυρ το μεγάλο, αυτό που πραγματικά κάνει τα άλλα πλάσματα εν τέλει να φοβούνται να τον πλησιάσουν. Κάποιοι λίγοι τρελοί το λένε μόνο σήμερα: πως η πίστη είναι πιο δυνατή κι από τη φωτιά.
Λένε πολλοί ωστόσο, «Μα πώς γίνεται; Ένα τόσο ξεχωριστό πλάσμα όπως ο Uskollinen, με πάθος και προσωπικότητα, με χαρακτήρα έντονο και κοψιά αριστοκρατική, σαν σύμβολο θυρεού κόμη άφοβου κι ατρόμητου, πώς είναι δυνατόν να μένει κατά περιόδους ολομόναχο, χωρίς να δέχεται τη στοργή και την προσοχή που του αρμόζει για το ίδιον του; Και γιατί από κάποιο σημείο κι έπειτα ο καθείς διστάζει να τον προσεγγίσει;»
Λογικός ο προβληματισμός του πλήθους σε πρώτη όψη, μα αν το αναλογιστεί κανείς όλο αυτό έχει και αιτία, μα και μια λογική:
Γιατί ο Uskollinen με όσα πιστεύει ζει.
Γι'αυτό ή ύπαρξή του και μόνο τους ελέγχει και τους απωθεί· γιατί κάθε πλάσμα αποφεύγει την αλήθεια όπου και όποτε μπορεί. Αυτή, που κι απ’τους ανθρώπους ακόμη είναι πιο σκληρή.
Και ξέρει δυστυχώς ότι είναι δύσκολη η μοναξιά στην οποία έχει καταδικαστεί εκ προοιμίου, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα της κανονικότητας. Ένα ρέμα βιαιότερο και ορμητικότερο από κάθε άλλο που έχει συναντήσει στις πολυετείς περιπλανήσεις του στις παγωμένες εκτάσεις του Σκανδιναβικού βορρά.
Χωρίς να διπλώνει στο στήθος τα φτερά του όμως ο Uskollinen συνεχίζει να πορεύεται, να προχωρά μπροστά. Και τoυ αρέσει πολύ εκεί στις λίμνες της Φινλανδίας να φτιάχνει σε σημεία διαφορετικά το σπίτι του κάθε φορά όπως ακριβώς εκείνος το θέλει· ακριβώς με το δικαίωμα που έχει ο καθένας να ζει όπως μπορεί και του αρέσει, μακριά από τις συμβάσεις και τις στυγνές προσταγές της πλειοψηφίας. Κι εκεί, κάτω από τα βόρεια φώτα, να ονειρεύεται ότι κάποια μέρα τα πάντα θα μπορέσουν ίσως να αλλάξουν σε αυτόν τον κόσμο προς το καλύτερο, φωτίζοντας ίσως λίγο περισσότερο τις θαμπές μέρες που είναι και νύχτες ταυτόχρονα τους μακρείς χειμώνες του βορρά. Τις μέρες αυτές τις μελαγχολικές, που τον βυθίζουν στην περισυλλογή καθ’όλη τη διάρκεια του ατέρμονου ημίφωτός τους.
Και πάλι ακόμα αν καταλήξει μετά από όλα αυτά να χάσει την πίστη του στα πάντα και να βρεθεί στα χειρότερά του, εκείνο που τελικά θα κάνει είναι να αποτραβηχτεί πίσω· στις υγρές και σκοτεινές σπηλιές των δυτικών υψιπέδων, που είναι περισσότερο σπηλιές του μυαλού του παρά πραγματικές. Εκεί πιστεύει πως θα βρει την ησυχία και τη γαλήνη που του αναλογεί, πως θα κατορθώσει να επιτύχει μια ανασύνταξη των πλάνων του – άσχετο αν αυτό εν τέλει δεν συμβαίνει τις περισσότερες φορές…
Ανέκαθεν το ένιωθε όμως βαθιά μέσα του, πως όσο κι αν η ζωή σε αυτόν τον κόσμο πολλές φορές θα προκύπτει σκληρή κι ανηλεής, εκείνος στο τέλος θα έχει αφήσει κάτι πίσω του. Δεν θα πει κανείς πως ήρθε και απλά πέρασε από αυτόν τον κόσμο ωσότου απέλθει! Ακόμα και οι φευγαλέες επαφές του με άλλα πλάσματα ίσως κάποιο από αυτά να επηρέασε, αυτό το λίγο των επιτευγμάτων του ίσως σε κάτι να τα ενέπνευσε. Και είναι αυτή η σκέψη που του δίνει τη δύναμη να συνεχίσει να είναι αυτό που είναι· γιατί η αιωνιότητα δεν αγγίζεται με τους τρόπους τους φαιδρούς που χρησιμοποιούν τα πλάσματα τα συμβατικά, αυτά που ξεχνούν πως σύντομα με τον θάνατο της σάρκας έρχεται και ο θάνατος ο πραγματικός, αυτός της λήθης.
Κατακτιέται.
Και κατακτιέται όπως κάθε επίτευγμα όχι απλά με μια μάχη αλλά με μια σειρά μαχών, στην καθεμιά από τη οποία ο καθένας αφήνει πίσω του ένα σημάδι· ένα απτό έργο το οποίο προσφέρει στο μέλλον των γενεών που έρχονται, στη φυσική ροή αυτού του κόσμου.
panusis
Έτσι, το άρθρο Ο δράκος που τον έλεγαν Uskollinen [του Κ. Παλαμίδα]
δηλαδή όλα τα άρθρα Ο δράκος που τον έλεγαν Uskollinen [του Κ. Παλαμίδα] Αυτή τη φορά, ελπίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει οφέλη σε όλους σας. Εντάξει, μπορείτε να δείτε σε μια θέση σε άλλα άρθρα.
Μπορείτε τώρα να διαβάσετε το άρθρο Ο δράκος που τον έλεγαν Uskollinen [του Κ. Παλαμίδα] η διεύθυνση του συνδέσμου https://voiceinformation.blogspot.com/2018/12/uskollinen.html
0 Response to "Ο δράκος που τον έλεγαν Uskollinen [του Κ. Παλαμίδα]"
Δημοσίευση σχολίου