Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος... - Γεια σου φίλε Πληροφορίες φωνής, Στο άρθρο που διαβάζετε αυτή τη φορά με τον τίτλο Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος..., έχουμε προετοιμαστεί καλά για αυτό το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε και να κατεβάσετε τις πληροφορίες σ 'αυτό. ελπίζουμε πλήρωση των θέσεων άρθρο αθλητισμός, άρθρο Νέα, άρθρο οικονομία, άρθρο πολιτική, άρθρο υγεία, γράφουμε μπορεί να καταλάβει. Λοιπόν, καλή ανάγνωση.

τίτλος : Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος...
Σύνδεσμος : Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος...

Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος...

Τόσα χρόνια στη μπλογκόσφαιρα ρε παιδιά, έχω ακούσει για τον εαυτό, μου τα μύρια όσα. Και τι δεν με έχουνε πει...
Φασίστα με έχουνε πει.
Σεξιστή με έχουνε πει.
Ανώμαλο με έχουνε πει.
Γλύφτη με έχουνε πει
Προπαγανδιστή με έχουνε πει
Ομοφοβικό με έχουνε πει 
Μόνο αβατάρα του Τζωρτζ Κλούνευ δεν με έχουνε πει, ακόμα [δυστυχώς...]

Αλλά να με πούνε και μαρξιστή - ε, αυτό πια δεν το περίμενα.

Ναι-ναι, μα τω σταυρώ που σας κάμω. Μαρξιστή!
Ποιον; Εμένα!
Που όταν πήρα συνέντευξη του Μαρξ, από το Υπερπέραν, της κότσαρα τον ασεβέστατο τίτλο: "Καρλ Μαρξ - αν ζούσα στον 21ο αιώνα, θα ήμουν χρυσαυγίτης"
Να σηκωθεί δηλαδή ο μακαρίτης από τον τάφο του, να με ξεχέσει πατόκορφα.

Κι αν δεν με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στα σχόλια, στο κειμενάκι: "Δημοσιογραφία αλά Ελληνικά", σχόλιο ανωνύμου των2:12 π.μ [οι ώρες είναι ενδεικτικές]
Διότι τώρα που έκαμα ελεύθερα τα σχόλια μου, ο πάσα ένας μπαίνει και γράφει ότι θέλει...
Ευτυχώς δηλαδή που βρέθηκε και ένας λογικός άνθρωπος να σώσει την τιμή των αναγνωστών μου [που κατά την Αlexa διαθέτουν κατά 80%  πανεπιστημιακό μορφωτικό επίπεδο] και του έδωκε από κάτου την πρέπουσα απάντηση.
Άκου εμένα μαρξιστή...
Είναι δηλαδή σαν να βγαίνει κάποιος και να αποκαλεί τον κ. Μπακογιάννη "Καπετάν Κωστα", επειδή γλείφει τις κατουρημένες ποδιές των πρώην καπεταναίων του ΕΛΑΣ, μπας και μαζέψει κανα ψηφαλάκι, από τους αγανακτισμένους αριστερούς.
Έλεος...

Μάλιστα κυρία μου. Μαρξιστή!
Θα πέταγα τώρα ένα "tragik" και θα ξεμπέρδευα, ωστόσο το θέμα έχει πραγματικά ενδιαφέρον.
Όχι βεβαίως σε ατομικό επίπεδο, ενδεικτικό της πνευματικής ένδειας των νεοελλήνων αλλά σε κοινωνικό επίπεδο.
Ενδεικτικό του πόσο βαθιά έχουν διαστρέψει τις έννοιες της Γνώσης, της Ιδεολογίας, του Στοχασμού, της Διανόησης, του Ορθού Λόγου και όλων των μεγάλων εκείνων πολιτισμικών και πνευματικών παρακαταθηκών του Ελληνισμού, οι νεοταξίτες μηχανικοί μαζικού ελέγχου του νου.

Ο κοσμάκης εδώ στην Ινδογρεκία, στη συντριπτική του πλειοψηφία, ζει σε μία φάση φονταμενταλισμού της άγνοιας!
Οι ελληνόφωνοι γραικύλοι είμαστε σαν να λέμε: οι τζιχαντιστές της αμορφωσιάς. Κι ότι ξεπερνάει τον μέσο όρο της αγραμματωσύνης, της ανιστορικότητας και του λειτουργικού αναλφαβητισμού που μας δέρνει, το κατεβάζουμε στο επίπεδο μας, περιορίζοντας το στα στενά πλαίσια μιας σεξοπολιτικής ταμπέλας.
Αυτός είναι μαρξιστής, εκείνος είναι εθνικιστής, αυτή είναι φεμινίστρια, ο τάδε είναι πούστης, η δείνα είναι φασίστω κ.ο.κ.

Προφανώς ο συγκεκριμένος αναγνωστης κάπου θα έχει δει μέσα σε άρθρα μου, αποσπάσματα από τα έργα του Μαρξ [είναι άφθονα] και έτσι θα συμπέρανε ότι είμαι Μαρξιστής!
Φυσικά, μέσα στα κείμενα μου αφθονούν, ίσως και περισσότερο από ότι του Μαρξ, αποσπάσματα ή αναφορές, παραδείγματος χάριν, του Χάιντεγκερ, του Κίρκεγκααρντ, του Παπαδιαμαντη, του Καβάφη, του Νίτσε, του  Χιτλερ, του Καστοριάδη, του Πλάτωνα, του Πλωτίνου και ένα σωρό άλλων, στοχαστών, ποιητών ή καλλιτεχνών, της αρχαιότητας, του Μεσαίωνα ή της νεώτερης εποχής.
Μέχρι και τσιτάτα του κ. Ζουράρι έχω εντάξει μέσα σε κείμενα μου.
Αυτό φυσικά δεν με κάνει εθνοφασιστομαρξιστοϋπαρξιακόζουραριστή!

Και στο κάτω-κάτω ένας συγγραφέας που θέλει να λέγεται ανατόμος της εποχής του, αλλά έχει ογκώδη άγνοια για τα πνευματικά εργα που σημαδεψαν την εποχή του, είναι σαν τον σπερμολόγο της γειτονιάς, που βγαίνει και λέει τα μύρια όσα για μια κοπέλα, ότι τάχα μου η Κατίνα είναι πουτάνα, είναι ξέκωλο, είναι βιζιτού, είναι μπέκρα, είναι πρεζού - χωρίς να την έχει γνωρίσει ποτέ του!  

Δηλαδή, να πολεμάς τους μαρξιστές, χωρίς να έχεις ιδέα τι έγραψε ο Μαρξ, 

είναι σαν να βγαίνει ο Τσιπρας να δώσει διαλεξη περί των ουνιβερσαλίων 

της μεσαιωνικής φιλοσοφίας...

[Εδώ πάει ένα Tragik - έτσι;]

Και πάμε παρακάτω...
Το ενδιαφέρον λοιπόν εδώ, δεν είναι το πως μπορεί να λειτουργεί ο νους του μέσου ελληνόφωνου αναγνώστη, όταν ταυτίζει έναν συγγραφέα που έχει μελετήσει τον Μαρξ, με τους φονταμενταλιστές του Μαρξισμού ή αντιστρόφως, έναν στοχαστή που έχει μελετήσει Τζούλιους Εβολα, με τους φανατικούς του φασισμού.

Το ενδιαφέρον είναι το πως έχει διαστρεβλωθεί και παραμορφωθεί η ίδια ή έννοια του Στοχασμού και της Γνώσης, ώστε να πλασάρεται στο πόπολο ως ένα είδος "κολλητικής αρρώστιας" που χρηζει θεραπείας.

Κανονικά και σε έναν πληθυσμό στοιχειωδώς καλλιεργημένων λογικών ανθρώπων, ο οποιοσδήποτε αποφάσιζε να αφιερώσει τη ζωή του στην ανάλυση και στην ερμηνεία της ανθρώπινης Συνθήκης, όπως κάνει ένας συγγραφέας, θα έπρεπε να είναι κοινός τόπος, ότι οφείλει να έχει μελετήσει πρώτα καλά, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται.
Δεν γίνεται παραδείγματος χάριν να κριτικάρεις τον κομμουνισμό και να μην έχεις διαβάσει Μαρξ, Λένιν, Διαλεκτικό και Ιστορικό Υλισμό.
Ούτε γίνεται να επιτίθεσαι στον Χριστιανισμό και να μην έχεις ανοίξει ποτέ σου το Ευαγγέλιο, τη Βίβλο ή τη Φιλοκαλία ή τον Ντοστογιέφσκυ ή τον Παπαδιαμάντη.
Και δεν εννοώ κριτική ή ερμηνεία επιπέδου καφενείου.
Στο κομμωτήριο και στον καφενέ μπορείς να λες ότι γουστάρεις περί παντός του επιστητού και το πολύ-πολύ να βρεθούν και κανα-δυο εξίσου αστοιχείωτοι με σένα, για να σε κεράσουν τσίπουρο.
Ομιλώ περί του δημόσιου λόγου, όπως αυτός δύναται να εκφραστεί με τα μέσα της εποχής μας [βιβλίο, έντυπο περιοδικό, εφημερίδα, τηλεόραση, διαδίκτυο κ.λπ.]

Ο στοχαστής, ο διανοουμενος, ο συγγραφέας, ακόμα και ο τελευταίος δημοσιογράφος, που διακονούν τον δημόσιο λόγο, σωστό είναι να έχουν καλή γνώση των θεμάτων τους και να έχουν αφιερώσει πολύ χρόνο από τη ζωή τους, στην μελέτη τους.
Αλλιώς δεν διαφέρουν από έναν καραγκιοζάκο, που πλασάρει στους αδαείς, φάρμακο για τη φαλάκρα, ενώ του ίδιου δεν του έχει μείνει ούτε τρίχα στην κεφαλή.

Και όταν λέω καλή γνώση των θεμάτων, εννοώ  ευρεία και όχι εξειδικευμένη γνώση, η οποία αποκτάται μόνον με συστηματική, επίμονη και επίπονη μελέτη, που απαιτεί ευρυγώνια θέαση των ανθρώπινων αντιλήψεων περί του κόσμου και όχι παρωπίδες και καλουπωμένες ιδεοληψίες.

Και θα σας πω τώρα το εξής ωραίο, από την ιστορία του φονταμενταλισμού... 
Όταν ένας φανατικός μουσουλμάνος πολέμαρχος έδωσε διαταγή να καταστραφεί ολοσχερώς, ότι είχε απομείνει από τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας  [είχαν προηγηθεί στο κάψιμο οι ορδές των φανατικών χριστιανών] κάποιοι πιο λογικοί αξιωματικοί του, του εξήγησαν ότι σε εκείνα τα βιβλία, βρίσκονταν όλος ο πνευματικός πλούτος της ανθρωπότητας.
Και τότε ο μαμελούκος πολέμαρχος έδωκε την ιστορική απάντηση...
- Αν αυτά τα βιβλία γράφουν ότι γράφει το Κοράνι, είναι άχρηστα. Αν πάλι γράφουν άλλα από αυτά που γράφει το Κοράνι, είναι επιζήμια. Κάφτε τα όλα!

Ε λοιπόν, οι νεοταξίτες μηχανικοί των ψυχών έχουν καταφέρει να διαστρέψουν τα μυαλά των σημερνών μαζανθρώπων, ώστε να λειτουργούν όπως ο μαμελούκος καταστροφέας της Αλεξάνδρειας.
Ή άσπρο ή μαύρο.
Ή μουσουλμάνος ή άπιστος.
Ή μεταναστολάγνος ή ρατσιστής.
Ή φεμινιστής ή φαλλοκράτης.
Ή αριστερός ή φασίστας κ.ο.κ.

Κανενός δεν του περνάει από το μυαλό ότι, προκειμένου ένας στοχαστής να κατανοήσει και πολύ περισσότερο να ερμηνεύσει μέσω του συγκροτημένου λόγου, τα φαινόμενα των καιρών μας, θα πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον τααπαραίτητα θεωρητικά εφόδια, που μας έχουν κληρονομήσει οι γίγαντες της σύγχρονης Φιλοσοφίας, της Θεολογίας, της Επιστήμης, της Ιστορίας και της Τέχνης και να πατάει απάνω στο στέρεο έδαφος της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, από την οποία απορρέουν και οι θεμελιακοί αρμοί του Πολιτισμου του λευκού ανθρώπου.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ [με τα ναζιστικα παράσημα], κορυφαίος στοχαστής της εποχής μας

Δεν γίνεται να μιλας για τον Ευρωπαϊκο πολιτισμό του 21ου αιώνα 

και να αγνοείς το "Είναι και Χρόνος" ή την "Εισαγωγή στη Μεταφυσική" 

ή την "Προέλευση του έργου Τέχνης"

Ο Χάιντεγκερ είναι ίσως ο σημαντικότερος στοχαστής του λεγόμενου Υπαρξιακού Στοχασμού,

που σημάδεψε πνευματικά την εποχή μας.

Όσοι ασχολούμεθα με την ανάλυση και την ερμηνεία του κόσμου μας 

και δεν έχουμε κάμει ούτε περατζάδα από τα έργα του, είναι σαν να παριστάνουμε τους ειδήμονες 

στο λαϊκο τραγούδι και να μην έχουμε ακούσει ποτέ μας Τσιτσάνη...   

Και λέγοντας "βασικό κορμό" στον Στοχασμό εννοώ τους 4 Πνευματικούς ογκόλιθους της εποχής μας: Νίτσε, Φρόυντ, Χάιντεγκερ, Μαρξ - συν τους Κορυφαίους του αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος Ηράκλειτο, Πλάτωνα, Αριστοτέλη,  Πλωτίνο - συν τους σημαντικότατους πρωτοπόρους της μοντέρνας διανόησης Κίρκεγκααρντ, Γιουνκ, Έβολα, Μαλεβίτση, Καστοριάδη.
Παράλληλα να έχει κάμει και την περατζάδα του από τη σχολή της Φραγκφούρτης [Μαρκούζε, Αντόρνο, Χορκχάιμερ, Μπέντζαμιν] από τους μεταφροϋδιστές της ψυχολογίας [Λακάν, Γιάλομ, Φρομ, Ράιχ] και τέλος, να έχει φυλλογυρίσει και λιγάκι τους στρουκτουραλιστές [Ντεριντά, Λεβί Στρώςς]
Χωρίς αυτό τον "εκ των ων ουκ άνευ" Γνωσιακό εξοπλισμό, καλυτερα να ασχοληθεί κανείς με τη φέτα, παρά με τη διανόηση.
Για να μην σας πω ότι στον γνωσιακό ορίζοντα ενός συστηματικού ερευνητή των ανθρώπινων κοινωνιών ή της ανθρώπινης ψυχής, αυτά δεν είναι παρά η αλφαβήτα.

Και όχι μόνον στον φιλοσοφικό Στοχασμό, να εξηγούμεθα.
Διότι κυρία μου, η εποχή μας είναι τόσο πολύπλοκη, μετά την εξειδίκευση που εισήλθε στο πεδίο της γνώσης, ώστε ουδείς μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως διανοούμενος, αν έχει μαύρα μεσάνυχτα περί Κοινωνιολογίας, περί Ψυχολογίας, περί Επιστήμης, περί Μεταφυσικής, περί Θρησκειολογίας ή περί πολιτικής οικονομίας.
Κάποτε ένας Λεονάρντο ντα Βίντσι, ήταν ταυτόχρονα και φιλόσοφος και καλλιτέχνης και επιστήμων και κοινωνιολόγος και εφευρέτης και Θεολόγος. Σήμερα αυτό είναι αδιανόητο και λόγω του όγκου της Γνώσης αλλά και λόγω της εξειδικευμενης έρευνας, η οποία προωθείται από οργανωμένους φορείς [εκδότες, πανεπιστήμια, ερευνητικούς οργανισμούς κ.λπ.]

Ο μοντέρνος στοχαστής συνεπώς, δεν γίνεται να μην γνωρίζει τίποτα για την ιστορία και την εξέλιξη των Επιστημών, ούτε να μην σκαμπάζει γρυ από την ιστορία της Τέχνης, ούτε να του μιλάς για τον Ακίρα Κουροσάβα και να νομίζει ότι του δίνεις συνταγή για σούσι.

Άρα, ο συγγραφέας, ο δημοσιογράφος, ο ερευνητής, ο φιλόσοφος, ο κοινωνιολόγος και οι πάντες όσοι καταγινόμαστε στο να τραβηξουμε λιγάκι τον Πέπλο της Μάγια, που σκεπάζει τα φαινόμενα [φυσικά, κοινωνικά ή ψυχικά] και τα κάνει αόρατα στον ανθρώπινο νου, οφείλουμε να διαθέτουμε στα θεωρητικά μας εφόδια και κάποια ιδέα για το έργο του Νεύτωνα, του Λάιμπνιτς, του Αϊνστάιν, του Χάιζεμπεργκ, του Τέσλα, του Χώκινς, όσον αφορά την Επιστημη.
Κι όχι μόνον αυτά!
Διότι δεν μπορείς να λες ότι ασχολείσαι με την ερμηνεία της κοινωνίας σου και να αφήνεις απέξω τη ζωγραφική, το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο.
Και φυσικά θα πρέπει να έχεις ασχοληθεί με τα έργα του Φελίνι, του Ταρκόφσκι, του Όρσον Ουέλς, του Καντίνσκυ, του Σεζάν, του Πικάσσο, του Μοτσαρτ, του Μπαχ, του Βερντι, του Βαγκνερ, των Ρολινγκ Στοουνς ή των Jefferson Airplane.

Και πάνω απ όλα, ένας συνεπής διανοούμενος δεν γίνεται να αγνοεί τους μεγάλους της παγκόσμιας και της Ελληνικήςλογοτεχνίας, που σημάδεψαν την εποχή τους και που συχνά, εμπεριέχουν στο έργο τους και Φιλοσοφία και Κοινωνιολογία και Ψυχολογία και Επιστήμη και Τέχνη.

Ουσιαστικά η μοντέρνα ευρωπαϊκή λογοτεχνία χρονολογείται από τον καιρό όπου ο Μαρσελ Προυστ

εξέδωσε το μνημειώδες έργο του "Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο"

Με δικά του έξοδα παρακαλώ, διότι δεν βρίσκονταν εκδότης να το αναλάβει! 

Να λες οτι εισαι διανοουμενος και να μην έχεις ιδέα περί Προυστ, 

είναι σαν να παριστάνεις τον Master Chef αλλα να μην ξερεις να τηγανισεις ενα αυγο...

Θυμάμαι τώρα τον σημαντικότατο [αλλά λησμονημένο] διανοούμενο της εικοσαετίας 70-90, τον Άγγελο Ελεφάντη, ο οποίος ήταν αριστερός ως το κόκκαλο, ωστόσο ελάχιστοι Έλληνες μπορούσαν να του παραβγούν σε Γνώση και σε ψυχική ευγένεια [γι αυτό άλλωστε τον έχουν ακυρώσει οι σημερνοί αριστεροί]
Χρόνια συντάκτης της Αυγής και προπαντός η ψυχή του περιοδικού ο Πολίτης, ο Αγγελος Ελεφάντης έδινε μια απίστευτη απάντηση, όταν τον ρωτούσαν: "αν ναυαγουσες σε έναν νησί και μπορουσε να σώσεις ένα μόνον βιβλίο, ποιο θα έπαιρνες μαζί σου;" ο άνθρωπος απαντούσε κοφτά:
- Το "Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο" του Μαρσελ Προύστ!
Και φυσικά όσοι γνωρίζουν το εργο του Προυστ, ξέρουν ότι θα μπορούσε να προκαλέσει αλλεργικά φαινόμενα στους τωρινούς συριζαίους, για να μην σας πω ότι, αν ηταν στο χερι του κ. Κυρίτση, μπορεί και να το είχε κάψει...     
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτο το μνημειώδες και πολύτομο έργο, το "Αναζητωντας τον Χαμενο Χρονο", που είναι σαφως εχθρικό προς οτιδήποτε βρωμάει κομμουνισμό, το μετέφρασε στα Ελληνικά ένας κεντροαριστερός διανοούμενος, ο Παυλος Ζάννας, και μάλιστα στη φυλακή όπου τον είχε κλείσει το καθεστώς Παπαδόπουλου!
 
Συνεπώς, δεν γίνεται να μιλάμε για διανόηση και να αφήνουμε απέξω  τον Όμηρο, τους Τραγικούς, τον Ξενοφώντα, τον Ντάντε, τον Θερβάντες, τον Ντοστογιέφσκη, τον Προυστ, τον Χάξλευ, τον Όργουελ και φυσικά τον Καβάφη, τον Παπαδιαμάντη, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Καζαντζάκη ή τον Καραγάτση

Κι εξόν φυσικά από το γνωσιακό του εξοπλισμό στη Φιλοσοφία, στην Κοινωνιολογία, στην Ψυχολογία, στη Λογοτεχνία, στην Τέχνη ή στην Επιστήμη, ο στοχαστής πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει και ένα γερό υπόβαθρο γνώσεων, στην Επιστήμη των Επιστημών και στην Τέχνη των Τεχνών - δηλαδή στην Ιστορία.
Ανιστόρητος διανοούμενος είναι σαν να λέμε, σαν τον Master Chef, που δεν ξέρει να τηγανίσει ένα αυγό.-

Και φυσικά γνώσεις στην Ιστορία σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει μελετήσει κανείς και μαρξιστές ιστορικούς [όπως ο κορυφαίος Χομπσμπάουμ ή ο δικός μας Κορδάτος] και αντιμαρξιστές [όπως ο φιλοβασιλικός Κόκκινος] και ατομοκεντριστές [όπως ο μοναδικός Ουίλ Ντυράντ] και συντηρητικούς, όπως ο Ενεπεκίδης αλλά και τις ίδιες τις πηγές, στις περιόδους που τον ενδιαφέρουν [όπως οι βυζαντινοί χρονογράφοι ή τα απομνημονεύματα των αγωνιστών κ.λπ.]       
Και μην μου πείτε τώρα ότι όλα αυτά, παραείναι πολλά για να τα κατέχει ένας μονον ανθρωπος, σε μία ζωή, γιατί θα σας μαλώσω.
Όχι δεν μόνον δεν είναι πολλά αλλά είναι και πολύ λίγα, σε σχέση με τον όγκο των γνώσεων, που κυκλοφορούν σήμερα στην παγκόσμια διανόηση.
Απλως, αν θέλεις πραγματικά να αφιερωθείς στον Στοχασμό, θα πρέπει να θυσιάσεις το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου στη Γνώση.
Και με πάθος  μάλιστα...

Για τον Καρλ Γιουνγκ τι να πρωτοπουμε;

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, στοχαστής, ότι σκατά και αν είσαι, 

το να αγνοείς το έργο του Φρόυντ και του Γιουνγκ, 

είναι σαν να σκας μύτη σε πάρτυ οργίων, φορώντας τσίγκινο σώβρακο...

[Κι εδώ πάει ένα tragik - ναι;]

Μετά λοιπόν από αυτή τη χαώδη περιήγηση σε ένα ελάχιστο μόνον κομμάτι της Γνώσης, που θα πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει ένας πραγματικός στοχαστής, αντιλαμβάνεται ένας νοήμων άνθρωπος, ότι η μελέτη του Μαρξ, είναι το ελαχιστο που θα έπρεπε να έχει κάμει ένας συγγραφέας, προτού αρχίσει να βγάνει κείμενα του στη δημοσιότητα, τα οποία αφορούν και τον Μαρξ και τους μαρξιστές.
Δυστυχώς όμως, τα πραγματα στην εποχή μας - στην εποχή, οπως ειπαμε, του φονταμενταλισμού της αμορφωσιάς και της αγραμματωσύνης, δεν λειτουργούν έτσι.
Να σκεφτείτε μοναχά ότι μιας και μιλάμε περί Μαρξ, εκείνοι που φαίνεται να τον αγνοούν περισσότερο από τους άλλους είναι οι ίδιοι οι αριστεροί [μιλάμε για την Ελλάδα]
Ο πάσα ένας κνίτης, νομίζει ότι έχει κάποιες γνώσεις περί Μαρξ, επειδή άκουσε κάποτε τον καθοδηγητη του να του απαγγέλει το κομμουνιστικό μανιφέστο.
Στην πραγματικότητα αυτά που πλασάρουν ως "Μαρξ" στους κνίτες, είναι οι παραποιημένες εκδόσεις της πρώην Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, που εκφράζουν μοναχά τα συμφέροντα της τότε νομενκλαντούρας της σοβιετίας.

Και για να καταλήξουμε, αν θέλουμε να μιλάμε πραγματικά για διανόηση και για μια έντιμη στάση στη διακονία του γραπτού δημόσιου λόγου, τότε χρειάζεται απαραιτήτως ένα ευρύ πεδίο γνώσεων, στις βασικές γνωσιακές δομές του ανθρώπινου πολιτισμού.
Όχι να σημαδεύουμε όσους έχουν μελετήσει Νίτσε με τη σφραγίδα του φασίστα ή όσους έχουν λατρέψει τον Προυστ με την ταμπέλα της Λιλίκας... 

Αλλιώς καλυτερα κανείς να πάει να γίνει πρωθυπουργός, σαν τον Τσίπρα, που νομίζει ότι ο μεσαίωνας βάστηξε έναν αιώνα ή οτι οι μύθοι του Αισώπου είναι παροιμίες [ήμαρτον, ρε πούστη μου]  

Γιατί η Γνώση είναι τα φτερά του ανθρώπου.
Και ξέρετε...
Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος...      

Η φωτό από την ταινία "Σταλκερ" του πρόωρα χαμένου Αντρέι Ταρκόφσκι

Δεν θα έπαιρνα ποτε στα σοβαρα καποιον που θα μου μιλουσε για κινηματογραφο, 

αν ηξερα οτι δεν ειχε δει ουτε μια ταινια του μεγάλου Ρωσου δημιουργου.

Γι αυτό αλλωστε τον εξορισανε απο την πρωην σοβιετικη ενωση.

Προωθουσε τον Πολιτισμό και αυτό δεν τους αρεσε καθολου...

  

  
* Ο αγγελος της φωτο της επικεφαλιδας, ειναι εργο του Αμπροζιο ντε Πρεντις


Λευτερης Πανουσης


panusis

Έτσι, το άρθρο Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος...

δηλαδή όλα τα άρθρα Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος... Αυτή τη φορά, ελπίζουμε ότι μπορεί να προσφέρει οφέλη σε όλους σας. Εντάξει, μπορείτε να δείτε σε μια θέση σε άλλα άρθρα.

Μπορείτε τώρα να διαβάσετε το άρθρο Ότι έχει φτερά δεν είναι απαραιτήτως κότα. Μπορεί να είναι και άγγελος... η διεύθυνση του συνδέσμου https://voiceinformation.blogspot.com/2019/01/blog-post_913.html

Tweet

Subscribe to receive free email updates: